Önce şu soruyu sormalı: Apaçık delillerimiz olsa da, deşifre etmemiz gerekir mi? Hangi mesele olursa olsun, şu sorular cevaplanmalı:
Kur’ân, münafık ve casuslar hakkında ne der? Resûlullah’ın (asm) Asr-ı Saadet’teki uygulaması nasıldır? Kur’ân’ın çağımızdaki ölçü ve hizmet stratejilerini belirleyen müceddidin casus, muhbir ve müfsitlere yaklaşımı nedir?
Kur’ân, aynı zamanda insî, cinnî şeytanların ve ehl-i dünyanın “casusu” olan münafıkların özelliklerini detaylı olarak verir:
* Münafık kötülüğü emreder ve iyiliğe engel olur. (Tevbe Sûresi, 67)
* Kötü söz yayar. Zann ile hükmeder ve boş zannın, sözün peşinden koşar. (Hucurat Sûresi, 6)
* İki yüzlüdür. İki dillidir. İki kalplidir. (Bakara Sûresi, 14)
* Yalan söyler. Yalancılığı meslek haline getirir. Yalan yeminlerde bulunur. (Münafikûn Sûresi: 1)
* Allah’ın adını anarak yemin eder. Yüce Rabbin adını istismar aracı yapar. (Mücadele Sûresi: 14, Tevbe Sûresi: 74)
* Namazı gösteriş için kılar. Allah’ı çok az zikreder. İbadeti gösteriştir. (Nisa Sûresi, 142)
* Kibirlidir. Bağışlanma dilemekten bile uzak durur. (Münafikun Sûresi, 5)
* Düşmanlık yaptığında zalimce davranır. İlkesizce davranır. Aşırıya gider. İnsafı terk eder. (Bakara Sûresi, 178, 194, Maide Sûresi, 94)
* Şeytanın oyununa gelir ve Allah’ın bağışlayacağı ile kendini avundurur. “Daha zamanım var” diye kendini kandırır. (Hadid Sûresi, 13)
* Yapmadığı şeylerle övünür. Kendini ve çevresini kandırır. (Âl-i İmran Sûresi, 188)
Peki bu özelliklere bakıp münafık ve casusları teşhis edebilir miyiz?
Peygamberimiz (asm), münafıkların listesini Hz. Huzeyfe’ye (ra) vermişti. “Münafıklardan biri öldü, Ebu Huzeyfe cenaze namazına katılmadı. Bunun üzerine Ömer, ‘Bu da onlardan mıdır?’ diye sorunca, Ebu Huzayfe ‘Evet’ diye cevap verdi. Bu defa Ömer: ‘Allah aşkına ben de onlardan mıyım?’ diye sormaya başladı. O ‘Hayır!’ dedi ve ekledi: ‘Yemin olsun senden sonra artık bunları hiç kimseye anlatmam’” (İbn Ebî Şeybe, el-Musannef, 8/637; Ebu Bekir el-Hallal, e’s-sünne, babu munakehati’l-Murhile; İbn Hacer; Kenzu’l-ummal).
Ebu Derda (ra) namazdan sonra “Allah’ım! Münafık olmaktan Sana sığınırım” diye duâ ederdi. “Ey Resulullah dostu! Senin nifakla ne ilgin olabilir ki?” diye sorana: “Sakın amellerinden emin olma. Allah’a yemin ederim ki, kişi bir saat içinde fitneye uğrar ve bir anda dininden olabilir” derdi.
Tâbiînin (Sahabe-i Kiramı gören) büyük âlimlerinden İbn Müleyke, “Ben Hz. Peygamber’in (asm) sahabesinden otuz kişiyi gördüm. Her birisi münafık olmaktan korkuyordu. İman ve amellerin Allah katında kabulünden endişe duyuyorlardı” der.
Dolayısıyla yukarıdaki özellikleri başkasından önce kendimizde arayıp titreyelim. Ve münafıklar hakkındaki âyetleri İşârâtü’l-İ’câz’ın başında gayet muhteşem bir şekilde tefsir eden Bediüzzaman’ın casuslar hakkındaki değerlendirmelerine kulak verip, tedbir almalı.