Bazı kimseler vardır, hiç yeri değilken, ortaya atılırlar ve "ben kendimi geliştirmiş bir insanım, eğitim almadım ama çocuklarımı en iyi şekilde yetiştirdim, çok kitap okudum, okuyanlara taş çıkartırım" gibi çıkışlarda bulunurlar. Ortam hiç müsait değilken böyle bir cümleye niye yer verildiğini anlayamaz ve şaşkın bir vaziyette bakar kalırsınız. Oysa bu kimseler, dışarıya yansıttıklarının aksine, iç dünyalarında kendilerini yetersiz ve değersiz görürler. Aşağılık kompleksine kapılırlar ve bunu da dışarıya aşırı özgüvenleri varmış gibi yansıtırlar. Aslında bir eksikliğin, bir açlığın ve yoksunluğun ortaya çıkmasıdır bu.

İnsan olarak çevremizdeki kimseler tarafından bir miktar takdir edilmeye ihtiyaçlıyızdır. Ancak güven duygumuz yetersiz olduğunda bu ihtiyacımız daha da yoğun olur.
Şunu unutmayın; yaratılmışlar arasında insanın en yakını yine kendisidir: dolayısıyla yaşadığınız çaresizliği; yoksunluğu yine kendiniz onarmaya çalışacaksınız, çünkü hayatınızın birçok döneminde sizi sizden başka anlayan kimsenin olmadığını göreceksiniz. İnsanlar bizim beklentilerimize her zaman cevap veremeyebilirler bunu baştan kabul etmeliyiz.
Çocukluk döneminde bazı temel ihtiyaçlarımız vardır. Sevgi, ilgi ve güven bu temel ihtiyaçlar arasında önemli bir yere sahiptir. Eğer bu ihtiyaçlarımız tam olarak karşılanamamışsa, sevgi ve ilgiye açlık çekeriz. Çevremizdeki insanların bizi takdir etmelerine, değerli bulmalarına olması gerekenden daha fazla ihtiyaç duyarız. Ama insanlar bizi anlamayabilirler. Böyle zamanlarda anlayışlı olmalı ve biz onlara bir şeyler vermeliyiz.
Neler yapabiliriz? Allah bizi insan olarak, üst bir konumda yarattı kendimizi değerli hissetmemiz için bunun yeterli olduğunu bilmeliyiz.
İnsan olduğumuzun şuuruna varmalıyız: Hayatta her zaman istediğimiz şeye ulaşamayabiliriz; bu nedenle hayatı olumlu ve olumsuz taraflarıyla kabullenmek zorundayız:
Komlekslerimizi iyileştirmenin en etkili yolu ise; kendimizi olduğumuz kabul edebilmektir.