Büyükbabam dağlarda yaşayan bir yörük ağasıydı. Çadırına misafir olarak gelen kimseleri gördüğünde gözlerinin içi parlar ve hemen altındaki minderi çeker ve uzatırdı. Büyükbabam, aslında bu davranışıyla karşısındakilere "sana değer veriyorum, altımdaki minderi çıkarıp verebilecek kadar önemlisin" mesajını veriyordu. O bizlere de, "gelen misafir evin süsüdür ona ikramda bulunun" derdi. Büyükbabamın bu davranışı obada bilinir ve insanlar, "o altındaki minderi bile çıkarıp sana verir, iyi insandır" sözleriyle onun itibarını yükseltiyorlardı. Dedem öldükten sonra bile, fedakar ve kendi rahatını başkalarına tercih eden biri olarak obada her zaman anılır ve onun bu davranışı insanlara örnek olurdu.

Bazen hiç önemsemediğimiz küçük bir ayrıntı insanı büyük neticelere götürebilir. Unutmayalım, sevgi ayrıntılarla büyür ve gelişir. Geleneklerimizde, saygı olarak tanımlanan bazı davranışlarımızda , aslında bu ayrıntıların özünü görmekteyiz.

- Büyüklere yer vermek

- Karşılaştığımız bir yakınımız ya da tanıdığımıza hal hatır sormak

- Birinin elinde bir şey varsa taşımasına yardımcı olmak

- Bir büyüğümüz geldiğinde ayağa kalkmak

- Küçük bir hediye almak

- Tanıdığımız kişinin sevdiği hitap tarzıyla hitap etmek...vb

Bütün bunlar, ilişkilerimizin insani boyutlarını ve desenlerini gösteriyor. Birbirini tanıyan iki insan karşılaştığında aralarında karşılıklı bir iletişim başlar. İletişimin şekli ve içeriği bu insanların aralarındaki sevgi ve saygının boyutunu da ifade eder. Mesala kişi, karşısındakine selam verir, el sıkışır, hal hatır sorar ve yakınlık derecesine göre bir yaklaşımda bulunur...Burada iletişimi ve ilişkileri geliştiren en önemli etken saygıdır. Yani sen değerlisin duygusunu verebilmektir. Bunu hissetmeyen kişiler bir süre sonra birbirlerinden koparlar.