Sayısız sevgilileri kalbimize sığdırabilir miyiz? Bitmez tükenmez sevgi kaynağına nasıl ulaşabiliriz?

Sevgi duygusunun verilmesinin asıl gayesi ve sebebi nedir?
Kimi, niçin sevmeliyiz? Sevgi üretim merkezi olan kalbimiz, kimi sevmek için dizayn edilmiştir?
Kalbin, imandan sonra ürettiği en kaliteli ürün, hiç şüphesiz sevgidir. Kâinatın yaratılmasının sebebi olan sevgi, aynı zamanda onun tüm unsurları arasındaki bağı, ışığı, hayatıdır. Atomlardan galaksilere kadar her şey sevgiyle yoğrulmuştur.
Kâinatın özeti, küçük bir numunesiyiz. Tüm kâinattan süzülerek, sonsuz çapta geliştirebileceğimiz veya tamamen köreltebileceğimiz potansiyel halinde bir sevgi ruh ve kalbimize yerleştirilmiştir.
Ayrıca sevgi, yaratılış ve varoluş gayemizi anlamakta hayatî, ebedî ve bediî (estetik) fonksiyonlar taşır. Ve gerçekleri araştırmaya sevk ettiğinden (Divân-ı Harb-i Örfî, s. 28. 45.) hayatımızı sevgi suyuyla yoğurmalıyız.
Gözün gördüğü, kulağın duyduğu soyut güzellik, aklın anladığı aklî güzellik, ağzın lezzet aldığı yemeğin güzelliği farklı olduğu gibi; kalp, ruh ve sair dış-iç duyu ve duyguların hissettikleri güzellikler de çeşitlidir.
Kalp; imanın, hakikatin, nurun ve Cemil-i Zülcelâl olan Kâinat Sahibi’nin sonsuz derecede güzel olan Esmâ-i Hüsnâ’sının (en güzel isimlerinin) güzelliklerini (Şuâlar, s. 72.) sezer, algılar, anlar, görür, kavrar. Bundan onun aynı zamanda, İlâhî güzellikleri keşfedebilen bir sevgi üretim merkezi olduğunu anlıyoruz.
Unutmayalım ki, her varlığa uygun maddî-manevî rızkın verilmesinin sebebi de sevgidir. Rezzak-ı Kerim, yarattığı varlıkları seviyor ve rızıklandırıyor. İnsanî, hayvanî, bitkisel tüm canlıları ayakta tutan unsur da sevgidir.
Şayet, aciz, zayıf yavrularla serapa merhametle donatılmış anneleri kucaklaştıran sevgi olmasaydı; anne-babalarımız etrafımızda şefkat pervanesi kesilmeselerdi hayatımızı sürdürebilir miydik?
Ya ebeveynsiniz veya çocuk. Her iki durumda da anne-babaların yavruları için nasıl uykusuz, susuz, aç kaldıklarını; en çok sevdikleri ruhlarını hiç karşılık beklemeden feda ederek ateşe, vasıtaların altına, azgın sulara attıklarını görür ve duyarız.
Bu durum, şefkatin yanında asıl olan aidiyet sevgisidir. Çünkü, şefkat taşıyan aynı kadın, başka bebek için aynı oranda fedakârlık göstermiyor, gösteremiyor!
Demek sevgi, sevgiyle yoğrulan kâinat hamurundan süzülerek sevgi üretim merkezi kalbimize yerleştirilmiş.
Öyle ise, o sevgi; sevgi ve sevgilileri verene yöneltilmeli…