2 şampiyonluk adayı hücum hattıyla, 2 düşme adayı savunma karşı karşıya gibiydi. Bu iki hat arasında iki takım için de derin bir kalite farkı vardı


İlk yarıda sanki orta sahada oynamak yasak gibiydi. Sadece ceza sahaları çevresinde oynanıyordu oyun.
İki takım da hücumda etkili ve rakip savunmayı sürekli hataya iten bir futbol oynuyordu. Bu tabii iyi niyetli bir yaklaşım. Savunmalar hata yapmak konusunda oldukça ısrarlıydı hatta gönüllüydü zaten.
Yani şöyle özetleyebiliriz. 2 şampiyonluk adayı hücum hattıyla, 2 düşme adayı savunma karşı karşıya gibiydi. Bu iki hat arasında iki takım için de derin bir kalite farkı vardı.
Deivid'in 4. dakikada attığı şahane golü bir kenara bırakırsanız 34. dakikaya gelindiğinde atılmış olan 4 golün herbirinde en az bir bariz savunma hatası olduğunu söyleyebiliriz. Hata yapanlar sıralamasında Trabzonspor kaptanı Hüseyin'i ilk sıraya koymak mümkün.


Yoruldular
Trabzonspor'un hücum 4'lüsünün tek paslarla Fenerbahçe'yi bu yıl evinde en çok zorlayan takım olduğunu da belirtmek lazım. özellikle Gökdeniz ve Yattara'nın ilk yarıda ortaya koyduğu oyun ayakta alkışlanacak cinstendi. Sadece hücuma katkı yapmadılar, Fenerbahçe'nin hücuma destek veren savunma kanatlarını da geride tuttular. Savunmaları çok değil, biraz standart oyun oynayabilselerdi özledikleri rüyaya kavuşabilirlerdi. Ve de tabii 2. golün yaratıcısı olan Umut'un gollük pozisyonlarda çok etkili olmayışının da sıkıntısı çekildi.
İkinci yarıda Fenerbahçe orta sahası savunma yönünde daha başarılı bir oyun oynamaya başlayınca zaten yorulan Yattara ve Gökdeniz'i besleyen kanallar da tıkandı. Ancak bu kez de Alex'siz 4-5-1'e dönen Fenerbahçe çıkmakta güçlük çekmeye başladı.
Kontr kaynağı olabilecek paslarda Alex'in becerisinden mahrum kalmak ev sahibini çok etkiledi.
Şimdi bu maçta ortaya çıkan tablo, Trabzonluları mutlu değilse de umutlu mu yapacak sorusu önemli. Fenerbahçe için ise 3 derbiyi de kazanıp hâlâ lider olamama ihtimalinin sonuçları üzerinde durulacaktır herhalde.