Kadın kapı komşusunu öldürüyor, parasını alıp cesedi kömürlüğe bırakıyor. Deliller ortaya çıktığında ise suçunu itiraf ediyor ve altı aylık bebeğini bir yakınına bırakarak ceza evini boyluyor. Bu olayı izlediğimde, çevremizdeki güven çemberinin kırıldığını ve her tarafımızın tehlikelerle kuşatılmış olduğunu hissettim.

Artık komşunun komşuya, anne babanın evladına, akrabanın akrabaya güveni kalmadı. Gördüklerimiz duygu ve düşüncelerimizi derinden sarsıyor. Hemen her sabah yeni bir cinayet olayıyla uyanıyoruz. Üç beş kuruş para için öldürülen insanlar sırlarıyla beraber ahirete göçerken, geride kalanları karanlık bir hayat bekliyor. Zira gözden düşmek, kara bir leke sürünmek, harama bulaşmak, dağdan taştan düşmekten, hatta bütün varlığını kaybetmekten daha kötüdür. Bu kişiler sorumsuzca yaptıkları eylemlerinin sonucunu ağır bir şekilde ödüyorlar.

Toplumda, "Adam nasıl olsa iki gün veya üç ay yatar sonra da çıkar" anlayışı vardır oysa bu anlayış, suça eğilimli insanların cesaretlenmesine ve vahim olayların ortaya çıkmasına dolaylı yoldan da olsa destek veriyor.

Maalesef araştırmalar toplumda suç oranının ve suça eğilimli insanların sayısının gittikçe arttığını gösteriyor. Bütün bunlar, insanlarımızın merhamet ve vicdan gibi değerlerinin gittikçe zayıfladığını gösteriyor.

Vicdan kolay uyumaz, duyarsızlaşmaz ama İnsan kendini zulmetmekten de alıkoyamaz. İnsan kötülüğün hamiliğini yaparken, vicdan susmaz, insanı doğru olana sevk etmek ister.

Eskilerin, "Ağlayanın malı, gülene fayda etmez " diye bir sözü vardır. Gerçekten kimsenin ahı kimsede kalmıyor, insanlar yaptıklarının sonucunda hem vicdanları tarafından sarsılıyorlar, hem de toplum tarafından dışlanarak cezalandırılıyorlar.

İnsanın vicdan gelişimi aile içinde şekillenir. Anne babalar çocuklarına küçük yaştan itibaren şefkatle muaemele etmeleri, insanların sorunlarına duyarlı olmayı ve empatik ilişkiler geliştirmeyi öğretmelidirler. Bu bir anne babanın çocuklarına armağan edebilecekleri büyük bir servettir...