Nedense kadınlarımız biriktirmeyi pek seviyor. Özellikle yaşı ellinin üstünde bir hanımı biraz dinleseniz, yıllanmış acıların, ketlenmiş sözlerin, yutulmuş öfkelerin katmerleşerek ifade edildiğini görürsünüz. Kadın artık patlamaya hazır bir düdükle tencereye dönüşmüştür. Karşısındaki kişinin kim olduğuna hiç aldırmaz ve anlatır, "on yıl önce kocam bana ağır bir hakaret etmişti, kırk yıl evvel kayınvalidemden çok baskı görmüştüm, sekiz yıl önce komşularım beni sömürmeye kalkmışlardı, üç yıl önce yakınlarımdan biri ağır bir şekilde itham etmişti de uzun süre kendime gelememiştim..." Kadın, yaşadığı ne kadar tatsız olay varsa zihninin havzasında biriktirmiş ve bu ağır bir yükün altında ezilmektedir. Ve kadın hâlâ anlatmaktadır. Torunundan, eşinden kayınvalidesinden, komşusundan ne gördüyse, ne sorunu varsa, neye incindiyse neyi kendine dert edindiyse anlatmaktadır. Cünkü vaktinde bunu ifade edememiş, duygularını kimseyle paylaşamamış, susmuş acıyı yutmuş ve biriktirmiştir. Biriken acılar bir süre sonra katlanılmaz boyutlara geldiğinde ise, karşılaştığı kişi kim olursa olsun anlatmak ve rahatlamak istemektedir.

Biriktirme hastalığı büyük ebeveynlerin çocuklarına aktardığı bir problemdir. Genç kız annesinin ve büyük annesinin biriktirdiklerini dinlemiştir ve aynı şekilde kendisi de biriktirdiklerini torunlarına anlatmaktadır.

Elbette hepimizin incindiği, örselendiği, hiçe sayıldığı, ezildiği anlar olmuştur. Böyle zamanlarda, öncelikle hakkımızı korumak gibi bir sorumluluğumuzun olduğunu bilmeliyiz. Yaşadığımız haksızlığı vaktinde ve zamanında halledersek biriktirme hastalığından kurtulmuş oluruz. Ama ne yazık ki bizim toplumumuzda, ebeveynler çocukların konuşmalarını pek istemezler. Onlara göre çocuklar susmalı kabuğuna çekilmelidirler. Çocuğa saygı sınırları dahilinde kendini ifade etme hakkı tanınmalıdır. Aksi takdirde susturulmuş, sindirilmiş çocuklardan özgüveni yüksek nesillerin ortaya çıkması mümkün değildir.