“Beni değil kendini de unutursun” demiştin Mihriban’a,

İnan, ne sen ne de Mihriban unutulmayacak büyük usta,

Kalem yazıp; söz yazıya, yazı söze meftun oldukça,

Gönüllerde hep yaşayacaksın fatihalarla dualarla.

¥

İncindi ama incitmedi. İncittiğini veya incindiğini iddia edenlere ise şunları söylerdi:

“Esasında dünyamız kötü ve çirkin değildir. Ben dünyamızı çirkinleştiren ve bozan zihniyetle mücadeleyi farz bildim. Tenkitlerim bu sebeple çok olmaktadır.”

Ölüm meleğini, nefesini verirken veya alırken hemen yanıbaşında hissettiği için sık sık yazılarında ve konuşmalarında şunlari dile getirirdi.

“Eğriyi düzeltmek, düşeni kaldırmak, ağlayanı güldürmek, zalimlere haddini bildirmek sizlere kaldı. Dualarınızı beklerim.”

Korkuyu hiç tanımadı Abdurrahim Karakoç. Amma sabrı bildi, sabra yüklendi. Seksen yıllık ömrüne ne sığdırdıysa, hepsinin altında kocaman bir sabır yatmaktaydı. Sabra sığındı.

Korkakları ürkekleri sevmez, sabredenleri sever ve şunları kaydederdi yazdıklarına.

“Hayatı boyunca korku yükü taşıyanların cesaretine, insanlığına ve imanına inanılmaz. Sabır ise gerekli hallerde; hakkın, adaletin, aydınlığın tecellisini bekleme olgunluğudur.

Sabrın hududu var, hususiyeti var, zamanı var. Sabır ile korku, aynı yürekte beslenmez. Adı sabır olan murada ermek beklentisi korkuya dönüştüğü zaman, insan her şeyini kaybetmiş demektir.

¥

Kendisine ve hepimize Allah’tan mağfiret dileyerek, “İncitme” şiirini okuyalım.

Gölgesinde otur amma

Yaprak senden incinmesin.

Temizlen de gir mezara

Toprak senden incinmesin.

Yollar uzun, yollar ince

Yol kısalır aşk gelince

Yat kurban ol İsmail’ce

Bıçak senden incinmesin.

‘Burdayım’ de ararlarsa

Doğru söyle sorarlarsa

Tabutuna sararlarsa

Bayrak senden incinmesin.

İl göçsün göçtüğün vakit

Yol yansın geçtiğin vakit

Suyundan içtiğin vakit

Kaynak senden incinmesin.

Toz konmasın sakın sana

Hakkı geçer halkın sana

Gücenmesin yakın sana

Uzak senden incinmesin