Okullar geçtiğimiz hafta kapandı. Özellikle ders notlarıyla ilgili sorunu olan çocuklar "anneme babama ne diyeceğim" endişesini yaşadılar. Bunda ebeveynlerin yüksek beklenti içinde olmalarının ve çocuğu adeta bir yarış atı gibi görmelerinin etkisi büyük. Hemen her anne baba çocuğunu sadece ders başarısına göre değerlendiriyor ve farkında olmadan yoğun bir baskı uyguluyor.

Çocuk derslerden birinde zorlanıyorsa, aile "eyvah çocuğum doktor ya da mühendis olamayacak" diye panik yapıyor ve çocuk üzerindeki baskıların dozunu daha da arttırıyor. Oysa artık çocuklarımızın yeteneklerini değerlendirirken tek bir noktaya odaklanmamamız gerektiğini biliyoruz. Çocuk matematik dersinde zorlanabilir ama bu onun yeteneksiz ve eksik olduğunu göstermez. Çocuklarımızın kimileri matematiğe kimileri müziğe kimileri sözel derslere eğilimli olabilirler. Bu nedenle her dersten eşit miktarda başarı beklemek doğru olmaz. Aile, çocuğu yetersizlik duygularını tatmin edeceği bir araç olarak görmeyip, onun kendilerinden bağımsız bir fert olduğunu kabul etmeli ve gösterdiği çabayı desteklemelidir. Ebeveynler, emeğin ve gösterilen çabanın değerini vurgulamadan, sadece kariyer vurgusu yaptıklarında çocuk hayatın diğer alanlarını ihmal edecek kısa yoldan ailenin beklentilerine karşılık vermeye kalkacaktır. Bu da ileriki yıllarda bazı sorunların ortaya çıkmasına neden olabilir.

Anne baba çocuğu, hayatın bütününe hazırlamalı ve onun gösterdiği çabayı desteklemelidir. Aksi takdirde çocuk ailenin beklentilerine uygun bir mesleğe sahip olabilir ancak iyi bir eş iyi bir baba iyi bir komşu iyi bir evlat olmakta zorlanır. Çünkü aile tarafından sadece hayatın bir karesine yönlendirilmiş ve desteklenmiştir. Oysa hayatta pek çok rollerimiz vardır ve bizler çocuklarımızı bu rollerin tamamına hazırlamalıyız.