Kaplumbağaların nasıl yaşadığını bilirsiniz. Bu hayvanlar kabuklarını bir güvenlik duvarı olarak kullanır ve yaşamlarını tehdit edecek bir durumla karşılaştıklarında hemen kafalarını içeri sokarlar. Geçtiğimiz ay, köydeydik. Bahçede kendini korumaya çalışan bir kaplumbağa ile karşılaştım. Kabuğunun bir kısmı kırılmıştı ve kendini korumakta zorlanıyordu. Sürekli tedirgindi ve küçük bir seste irkiliyor, başını içeri sokuyordu. Çünkü kendini koruyan o güvenlik duvarı kırılmış ve işlevini yitirmişti. Kaplumbağanın hayatta kalma mücadelesi bana dağılan aileleri ve sokaklara terk edilen çocukları hatırlattı. Bu çocuklar da aynı şekilde korunmasız ve savunmasızdılar...

Aile çocuğun güven çemberidir, dışarıdan gelecek tehdit unsurlarına karşı çocuk anne babanın himayesine sığınır. Burada kendini güvende hisseder ve onlardan güç alır. Anne babanın boşanması ile bu güvenlik çemberi kırılır ve çocuk bir çıkmaza doğru sürüklenir. Eğer çocuk sokaklara terk edilmiş ve kayıp nesiller arasına karışmışsa, sadece anne babaya değil bütün topluma karşı güvenini yitirir. Çünkü hayatının en kritik döneminde terk edilmiş ve anne babanın kurbanı olmuştur. Kendisini koruyan güven zinciri kırıldığında, sadece anne baba tarafından değil bütün toplum tarafından terk edilmiştir.

Bu çocuklar, sokaklarda yaşamını sürdürmeye çalışırken her türlü suç unsurlarına açık hale gelirler. Sizi koruyan duvarlar yıkılmışsa korunaksız nasıl yaşabilirsiniz? Bu durumda her şey başkalaşır, daha önce tehlike arz etmeyen şeyler de artık tehlike olmaya başlar. Dışarıda hayatınızı tehdit eden onlarca risk faktörü vardır.

Sokakta kalan gençte, kendisini koruyacak aileden yoksundur. Bu durumda insanlara çaresizliğinden bahsetmesinin de bir anlamı yoktur. Çünkü bizim toplumumuzda ne yazık ki aileden uzak kalan gençler doğrudan dışlanırlar. Neden ailen yok, neden boşandılar neden onların yanında kalmadın gibi sorularla bu çocukları kendilerinden uzaklaştırırlar.

Aile yaslandığınız bir duvardır eğer bu duvar yıkılmış ve çocuklar tehlikelerle baş başa kalırlar. Bunun sonucunda da, her türlü iftiraya, suçlanmaya, hakarete, şiddete açık hale gelirler. Haklılıklarını ise hiçbir zaman izah edemezler. Çünkü toplum onları çoktan zayıflar sınıfına üye yapmıştır ve burada kalmaya da mecbur tutmaktadır.