“Huzur ve mutluluk” hepimizin peşinde olduğu iki sihirli kelime.
Ne var ki, kimimiz toz pembe hayaller dünyasında arar, kimimiz gerçekler dünyasında...
Huzur ve mutluluğun en önemli zemini ve üretim merkezi ailedir.
İster çocuk, ister yetişkin olalım, görerek ve yaşayarak biliyoruz:
Mutluluk, evlenir evlenmez hazır bulacağımız değil, kazanıp üreteceğimiz bir olgudur.
Hayatını ilim, imân, Kur’ân yolunda harcamış; başta ferdin, ailenin, İslâm toplumunun, Batı, Hristiyan âleminin, tüm insanlığın bütün hastalıklarını teşhis etmiş, reçetelerini yazmış, tedavilerini yapmış, ameliyat-ı cerrahiyelerini gerçekleştirmiş, problemlerini çözmüş olan Bediüzzaman, aile ile ilgili şu tesbitte bulunur:
“İnsanın, hususan Müslümanın tahassungâhı ve bir nevî cenneti ve küçük bir dünyası aile hayatıdır.” (Lem’alar, 24. Lem’a, s. 203.)
Mutluluk; sevgi, hürmet/saygı ve merhametin de sonucudur. “Bir ailenin saadet-i hayatiyesi, koca ve karı mâbeyninde [arasında] bir emniyet-i mütekabile [karşılıklı güven] ve samimî bir hürmet ve muhabbetle devam eder.” (A.g.e., s. 199.)
Duyguların üretim merkezi de kalptir. “Kalb” ise, en birinci etki alanımızdır. Mekân ise; aile hayatı, yani evimizdir.
Mutluluğun kataloğu, rehberi, elbette Kur’ân ve Sünnet-i Seniyyedir. Zira, “Bu zamanda aile hayatının ve dünyevî ve uhrevî saadetinin ve kadınlarda ulvî seciyelerin inkişafının sebebi, yalnız daire-i şeriattaki âdâb-ı İslâmiyetle olabilir.” (A.g.e., s. 204.) Siz duygularınızı buna göre eğitip yönlendiremezseniz, sizi onlar yönlendirir!
Mutluluğun hammaddesi, sevgi, saygı, şefkat, yardım, fazilet, ihlâs, cömertlik, iktisat, kanaat, tevekkül, ilim, tefekkür gibi duygu ve hasletlerdir.
Bu özellikleri işletecek kabiliyetler, fıtraten mahiyetimize konmuş. İşlemek ve ortaya çıkarmak ise, maharetimize bırakılmış.
Mutluluk, aynı zamanda paylaşmaktır. Özellikle manevî güzellikler, hayırlar paylaşıldıkça artar.
Öyle ise, mutlu olmak için değil, mutluluk üretmek ve paylaşmak için evlenmeli!
Artık tozpembe hayalleri bırakın! Her şeyi olduğu gibi kabul edin.
Bir şeyin değeri zıddıyla anlaşılır. Hayat iniş-çıkışlıdır. İnsan olan yerde problem vardır. Önemli olan engel ve sıkıntıları birlikte göğüsleyerek, karşılıklı sevgi, hürmet ve merhametle çözmeye niyet ve gayret etmektir.
Bize düşen sadece samimi bir niyet ve gayret göstermektir. Sonucu halk ve takdir eden O’dur. Hiçbir meselede bizim, arzu, istek ve niyetten başka bir dahlimiz yoktur.
Unutmamak gerekir: Problemsiz, sıkıntısız, bir hayat, ütopik, hayalîdir. Hayal kurmak iyidir, ama hayalperest olmak felâkettir.
Aile, birey/fert, toplum ve insanlık için hayatî öneme haizdir. Aile problemlerinin çoğu, “bence”lerden, “sence”lerden çıkar! Oysa, karı ve koca olarak eşler, “bence” ve “sence” yerine “Kur’ânca, Resûlullahça, Sünnet-i Seniyece” dese problemler asgariye iner.
Evet, dünyadaki mutluluk, Kur’ân ile Sünnet-i Seniyye ahlâkına dayalı evlilik ve aile hayatında. Buna, günümüzdeki huzurlu ve mutlu aileler ile tarih de şahit.
“Nev-i beşerin hayat-ı dünyeviyesinde en cemiyetli merkez ve en esaslı zemberek ve dünyevî saadet için bir Cennet, bir melce’, bir tahassüngâh ise, âile hayatıdır. Ve herkesin hânesi, küçük bir dünyasıdır. Ve o hâne ve âile hayatının hayatı ve saadeti ise, samimi ve ciddî ve vefâdarâne hürmet ve hakiki ve şefkatli ve fedâkârâne merhamet ile olabilir. Ve bu hakiki hürmet ve samimi merhamet ise, ebedî bir arkadaşlık ve dâimî bir refâkat ve sermedî bir beraberlik ve hadsiz bir zamanda ve hududsuz bir hayatta birbiriyle pederâne, ferzendâne, kardeşâne, arkadaşâne münâsebetlerin bulunmak fikriyle, akîdesiyle olabilir.” (Sözler, s. 93.)