Bizim toplumumuzda, askere gitmek yiğitlik, vatanseverlik ve sorumluluk bilinciyle eşitlenir. Bir erkek evlenmek için yola çıktığında ona, "askerliğini yaptın mı" diye sorarlar. Büyüklerimiz askerliğini yapmamış bir kişinin, olgunlaşamayacağını insan kıymeti bilmede tamamlanamayacağını, aileyi koruyamayacağını düşünürler. Vatanını korumayı bir sorumluluk olarak bilen erkeğin ailesini de koruyabileceğine inanırlar.

Dualarla uğurladığınız gençlerin, vatan bellediğimiz toprakları, eşkıyaya düşmana karşı savunmaları, sınırlarda nöbet beklemeleri aile için olduğu kadar toplum için de onur sayılabilecek bir sorumluluktur. O yüzden Anadolu'nun saf ve temiz evlatları askere giderken dualarla ve türkülerle uğurlanır.

Askerlik görevi kutsaldır. O yüzden analar oğullarını askere gönderirken sevinç gözyaşı dökerler. Çünkü giden oğlun bir de gelişi vardır ki, bu annenin zihninde mutlu bir kavuşma fotoğrafı olarak kalır. Onlar oğullarını nasıl göndermişlerse öyle de geri dönmelerini beklerler. Ama kaç zamandır gönderilen gençlerin tabutudur akıllarda kalan. Annelerin zihnindeki o kavuşma fotoğrafı ne yazık ki yerini göz yaşına hasret kokan türkülere ve ağıtlara bırakmıştır. Ne zamandır şehit haberleri ulaşır analara ve bütün şehitlerin acısı aynı anda cem olur.

Terör, hangi toplum ya da coğrafya da ortaya çıkarsa çıksın, insanlık, adalet, merhamet bilmiyor... Küresel emperyalizme angaje olmuş ve kendi menfi emellerini buna eklemlemiş olan terör önlerinde kimi zaman bir kadını kimi zaman çocukları kimi zaman da askerlik görevini yerine getiren gençleri sürükleyip götürüyor. Karanlık bir fırtına ki, önüne neyi alıp götürdüğünü görmüyor bile... Ne yazık ki bu kez de küresel güçler terörü bu halk için bir şantaj olarak kullanıyor ve bütün toplumu hedef alıyor.

Şemdinli, Şırnak Beytüşşebap, Antep derken geçtiğimiz günlerde Afyondaki patlama ile bir kez daha sarsıldık. Yavrularından koparılan anaların feryadını izlediğimde, küresel törörizmin, doymak bilmeyen kapitalizmin, insanlığın en büyük düşmanı siyonizmin ve bütün siyasi hesapların ötesinde bir anne olarak bu kadınların duygularını birebir yaşadığımı hissettim. Çünkü bir anne için çocuğu her şeyin önünde gelir. Kaybettiği şey, yıllara uzanan, emek, sevgi ve yatırımlarıdır onun.

Düşünün, oğlum hele askerliğini yapıp bir gelsin evlendireceğim derken bir gün kapınızın önünde bir tabut belirir ve kısık bir sesle, "başınız sağ olsun" derler. Evinize kelli felli adamlar,paşalar büyük insanlar gelir. O an acınızı pek anlayamazsınız bir belirsizlik içinde boşluğa doğru bakarsınız. Adet olduğu üzere, acınızı yutarsınız sonra "vatan sağ olsun" dersiniz. Daha sonra gelenlerin ardı kesilir. Artık arayıp soranınız olmaz. O zaman acıyı daha yoğun hisseder ve hatıraları yeniden yaşarsınız. Çünkü geriye sade acı hasret ve özlem kalmıştır. Bir de duvarda oğlunuza ait resim...Tek teselliniz "Vatan sağ olsun" sözüdür. Elbette vatan sağ olsun, insanlarımız güven içinde yaşasınlar ama keşke evlatlarımız da sağ olsaydı...