Hanımından saygı görmenin yolu sert ve otoriter olmak değildir. Onun nazlarına, sitem ve sıkıntılarına katlanmak, müsamahalı olmak, şakalarına karşılık vermek, ayıplarını örtmek, iltifat ederek güven vermektir.
Bir hadis-i şerîfte, “Sizin en hayırlınız, eşlerine karşı en hayırlı olanınızdır” buyurulmaktadır. Bu kültürümüzün bir parçası hâline gelmiştir. Kadınlar nâzik, nâzenin ve hassas olduklarından çabuk alınıp, çabuk kırılan bir mizaca da sahiptirler. Onların küçük kusurlarını görmemeli, itiraf etse güzel sözlerle teselli edip, iyi taraflarını sayarak cesâret vermeli.
* Erkek karısının ayıplarını araştırmamalı. Kesin delilleri olmadıkça onun sadakat ve nâmusundan şüphe etmemeli.
* Erkek, hanımının ihtiyaç ve isteklerini gücü ölçüsünde yerine getirmeli, gücü yetmediği zaman da, “İmkânımız olursa inşaallah temin ederiz” diyerek ümit vermeli.

Kocanın eşine karşı vazifeleri üç noktada toplanabilir:

“Himâyet, merhamet ve hürmet.” (Bediüzzaman Said Nursî, Lem’alar, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 200.)
* Erkek, âilenin geçimini temin etmeli,
* Eşini beğenmezlik etmemeli,
* Eşine iyi muamelede bulunmalı, ona karşı da cömert olmalı,
* Çocukların eğitim ve terbiyesinde yardımcı olmalı,
* Eşinin ibâdetlerinde, inanç meselelerinde yardımcı olmalı,
* Akrabalarını ziyarete izin vermeli,
* Meşrû eğlence yerlerine götürmeli, müsamahakâr olmalı,
* Eksikliklerini, hatalarını başkalarına söylememeli, sırlarını saklamalı,
* Eve dönüşlerinde baskın yapar tarzda hareket etmemeli,
* Yersiz tecessüslere girmemeli, ifrat dereceye varan kıskançlık ile ona baskı, zulüm ve işkence yapmamalı, eşi için süslenmeli,
* Nâzik olmalı, olur-olmaz meselelerde hanımını horlamamalı,
* İşini beğenmezlik edip yüzüne vurmamalı, elinden geldiği kadar meşrû isteklerine cevap vermeli,
* Yabancı kadınlarla konuşup, bakarak kıskançlığını tahrik etmemeli.
* Hanımını kötü yoldan korumalı, dindar ise, onu taklit etmeli, ona yetişmeye çalışmalı.
* Yardımcı, duâcı olmalı.
“Aklı başında olan bir adam, refikasına muhabbetini ve sevgisini, beş on senelik fâni ve zâhirî hüsn-ü cemâline bina etmez.” (Bediüzzaman Said Nursî, Lem’alar, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 203.)