Karanlık üstünüze doğru çöktüğünde ve çaresizliği bütün iliklerinizde hissettiğinizde bir insan çıkar ve küçük bir meşale yakar. Bu meşale öyle büyür ki, karanlığı bir mum gibi eritir ve adalete susayan insanlara umut olur. Çünkü insanlığın ilkeleri ortaktır, İyilikseverliğin, adalet ve merhametin, cömertlik ve yiğitliğin bir ülkesi yoktur. Rachel'in bizlerde bıraktığı tesir de bu yöndedir. O; evi yıkılan Filistinlilere, haksızca öldürülen kadın ve çocuklara destek olmak için direnmişti ama İsrail askerlerinin hedefi oldu ve buldozerlerle katledildi. Aile kızlarının kasten ve yaşadışı bir şekilde öldürüldüğünü ifade etmiş ve 2010 yılında dava açmıştı. Geçtiğimiz günlerde Rachel'in mahkemesi sonuçlandı ve İsrail olayı sadece bir kaza olarak nitelendirdi. Olay bütün dünyada tepki ile karşılandı. Uluslararası İnsan Hakları Federasyonu Başkan Yardımcısı Raci-es-Surani Correl'in ailesinin İsrail aleyhine açtığı davanın reddedilmesini İsrail'in insanlığa karşı işlediği suça yargı kılıfı giydirme eylemi olarak nitelendirdi. Bilirsiniz, Yahudinin kendine has bir karakteri vardır, öldürür öldürüldüm der, haksızlık yapar haksızlık yapıldı der, soyar katleder işkence eder işgal eder fakat mağdur psikolojisine bürünür.

İsrail bu vahim olayı talihsiz bir kaza olarak geçiştirse de insanlık adına ölüme giden bu genç kız yine insanlığın kalbinde yaşamaya devam ediyor. Onun adına şarkılar besteleniyor, haklı çıkışına övgüler yapılıyor, hayatı tiyatro sahnelerine taşınıyor ve haklının yanında olma gayreti bütün insanlık tarafından takdirle anılıyor...

Elbette bizler de bu haklı direnişine kadar hiç tanımadığımız Rachel'i her zaman hatırlayacağız. Zira yirmi üçünde, gençliğini enerjisini israf eden, nefsi heva ve heveslerinin peşinde koşan, boş boş gezen, varlık sebebini bilmeyen, insanlık adına hiçbir değer taşımayan günümüz gençlerine karşın bir genç kız, çok uzaklardan geliyor ve adalet için katlediliyor.

Unutmayalım, insanlık için atılan her adım karanlığa yakılmış bir mum gibidir.