Ço­cuk­lu­ğum­dan baş­la­yıp tüm de­li­kan­lı­lı­ğı­mı kap­sa­yan za­man zar­fın­da “Ba­tı bat­tı” oy­na­dım...


Ta­bii bu oyu­nu her söz­le­rin­den et­ki­len­di­ği­miz “bü­yük­le­ri­miz” yaz­mış­tı...

He­ye­can­lı ya­zı ve kon­fe­rans­la­ra gö­re, Ba­tı ken­di so­nu­nu ha­zır­lı­yor­du, ya­kın­da ba­ta­cak­tı; za­ten her şe­yi biz­den al­mış­lar­dı, men­dil kul­lan­ma­yı bi­le biz­den öğ­ren­miş­ler­di. Za­ten bu ah­lâk­sız­lık­la uzun sü­re yü­rü­ye­mez­ler­di. Tö­kez­li­yor­lar­dı, ya­kın­da sı­ra ye­ni­den bi­ze ge­le­cek­ti...

“Na­sıl?..” di­ye sor­du­ğum­da, çi­çe­ği bur­nun­da bir ga­ze­te­ci idim... So­ru­nun al­tın­da kal­mış­tım. Kur­tul­mak için yıl­lar bo­yu çır­pın­dım.

Ah­lâk­sız­lı­ğın ka­dın-er­kek iliş­ki­le­rin­den iba­ret ol­ma­dı­ğı­nı fark et­ti­ğim­de ise otu­zu­nu de­vir­miş­tim. Me­ğer si­ya­set­te, ti­ca­ret­te, med­ya­da, sa­na­yi­de ve ha­ya­tın her saf­ha­sın­da en­vai çe­şit “ah­lâk­sız­lık” ola­bi­li­yor­muş...

Gör­düm ki, bu alan­lar­da Ba­tı dün­ya­sı, İs­lâm dün­ya­sın­dan da­ha “dü­rüst”, da­ha “na­mus­lu”... Üs­te­lik de “üret­ken”di...

Hem “Kah­rol­sun ke­fe­re” nut­ku atı­yor, hem de kul­lan­dı­ğı­mız tek­no­lo­ji­yi on­lar­dan alı­yor­duk. Üç yüz yıl­dır ha­ya­ta hiç­bir kat­kı­mız ol­ma­dan ya­şı­yor­duk. Bu­nu da, “Av­ru­pa bi­zim hiz­met­kâ­rı­mız, on­lar ça­lı­şa­cak, icat­lar ya­pa­cak, biz ha­zır yi­ye­ce­ğiz” şek­lin­de, akıl-man­tık ha­ri­ci ge­rek­çe­ler­le izah et­me­ye ça­lı­şı­yor­duk (vak­tiy­le, bi­zim ma­hal­le­de çok tu­tu­lan bir va­iz­den, bu me­al­de bir va­az din­le­di­ği­mi ha­tır­lı­yo­rum).

Hâl­bu­ki ül­ke­ler, ha­ya­ta kat­kı­la­rı öl­çü­sün­de say­gın­lık ka­za­nır. ABD’yi say­gın ya­pan as­ke­ri kuv­ve­ti de­ğil, ha­ya­ta “ke­şif” ve “icat” ola­rak kat­kı­la­rı­dır. As­ke­ri gü­cü de za­ten bu kat­kı­la­rı­nın ese­ri­dir.

Biz ise bir eli­miz­de ham­bur­ger, bir eli­miz­de ko­la, aya­ğı­mız­da blü­cin­le Ame­ri­ka’ya yıl­lar bo­yu “ka­hır” oku­duk: “Kah­rol­sun Ame­ri­ka!”

Ça­ma­şır, bu­la­şık, ku­rut­ma ma­ki­ne­le­ri, uçak, oto­mo­bil, tren, oto­yol, bil­gi­sa­yar, te­le­fon, ve­sa­ire de “kah­rol­sun” mu ba­ri?

Ha­ya­tı­mı­zı ko­lay­laş­tı­ran her şey “on­lar­dan bi­ri”nin dam­ga­sı­nı ta­şı­yor. Ko­la’nın adı­nı “zem­zem” ya da “Tur­ka” ola­rak de­ğiş­tir­mek­le, “Ame­ri­kan su­yu” ne Müs­lü­man­la­şı­yor, ne de Türk­le­şi­yor!

Ön­ce üre­te­cek­si­niz, on­dan son­ra mar­ka­nı­zı vu­ra­cak­sı­nız!

Efen­di­miz’le alay eden şu pes­pa­ye fil­me ve­ri­len tep­ki de bu min­val üze­re ol­du: Kı­rıp dök­tü­ler, ke­sip biç­ti­ler. Lib­ya’nın ABD Bü­yü­kel­çi­si­ni öl­dü­ren­le­re, “Hiç ol­maz­sa bir top­lu­iğ­ne ya­pıp in­san­lı­ğa kat­kı­da bu­lu­nun” de­se­niz, emi­nim çil yav­ru­su gi­bi da­ğı­lır­lar. Ama sı­ra şid­det gös­te­ri­si­ne ge­lin­ce, mey­dan­la­ra sığ­maz­lar.

Bir film yü­zün­den in­san öl­dü­ren­le­re, “ha­ya­ta ne kat­kı­nız var?” di­ye sor­sa­nız, ala­ca­ğı­nız ce­vap, “hiç”tir... İş­te bu yüz­den hi­çiz! Se­si­miz de hiç­bir ye­re ulaş­mı­yor. Bir tür­lü “bi­rin­ci sı­nıf” ola­mı­yo­ruz.

Hâl­bu­ki olum­suz­luk­la­rın et­ki­si­ni kı­ra­cak en doğ­ru adım, olum­lu bir şey yap­mak­tır. Keş­ke bu pes­pa­ye film, Müs­lü­man­la­rı, ma­sum in­san­la­rı öl­dür­me hu­su­sun­da de­ğil, Efen­di­miz’in ve ar­ka­daş­la­rı­nın ha­ya­tı­nı si­ne­ma­ya ak­tar­ma hu­su­sun­da kış­kır­ta­bil­sey­di...

Bu an­lam­da “tık” yok! Pet­rol pa­ra­sı, dün­ya ça­pın­da esa­mi­si okun­ma­yan “Arap emir­le­ri”nin şeh­ve­ti­ne har­ca­nı­yor. Bi­zim “zen­gin Müs­lü­man­lar”ımız ise ca­mi, Kur’an kur­su, yurt bi­na­sı, re­zi­dans di­ke­rek, ha­di bi­le­me­di­niz yıl­da üç-beş de­fa “beş yıl­dız­lı um­re” ya­pa­rak “hiz­met” et­tik­le­ri­ni sa­nı­yor.

Fa­kir ke­sim­le­ri­miz de şid­det­te ve nef­ret­te “var­lık” arı­yor. Bu da dün­ya­nın nef­re­ti­ni ka­zan­ma dı­şın­da bir işe yaramıyor.

Kısacası, “Batı bat­tı” oyunu da tıkan­dı!