Allah'ın Resülü ensarla muhacir arasında kardeşlik ilan etmişti. Sahabe ise, İslam kardeşliğini bir bedenin uzvu gibi görmüş ve ellerinde ne varsa kardeşleri ile paylaşmaktan kaçınmamışlardı.

Kardeşlik ahdi ile sosyal dayanışma mekanizması güçlendirilmiş, kalplerdeki sevgi ve muhabbet canlanmış, bu insanlar İslamın şemsiyesi altında birleşmişlerdi. İnsanın özünde dünya malına meyil vardır. O yüzden vermekten kaçınır, verdikçe kaybedeceğini yoksullaşacağını düşünür. Oysa kardeşlik duygusunu kuvvetli bir şekilde yaşayan sahabe en zor şartlarda dahi ekmeğini ve muhabbetini paylaşmıştır. Hazreti Peygamberin öncülüğünde gerçekleşen Ensar Muhacir dayanışması insanlık tarihine sevgi, paylaşım ve kardeşliğin doruk noktada yaşandığı bir dönem olarak geçmiştir.

Bugün gelinen noktada ise yediden yetmişe her kesimde bir duyarsızlaşma hastalığının ve ben odaklı yaşam algısının hakim olduğunu görüyoruz. Kardeşim diye bağrınıza bastığınız insanlar dahi sizin sesinizi duyamıyor, çünkü bütün ilgi ve alakasını kendine çevirmiş vaziyette... İş hayatınızda, komşuluk ve akraba ilişkilerinizde birlikte yürüdüğünüz birlikte ağlayıp birlikte güldüğünüz insanlardan bir adım ileriye gittiğinizde her şey değişiyor. İşte o vakit bu kişiler sizin arkadaşınız, komşunuz, akrabanız mümin kardeşiniz olmaktan çıkıyor ve karşınızda yer almaya başlıyorlar. Eğer kanatlarınızı açıp uçmayı başarmışsanız, aranızdaki sevgi ve bağlılık ortadan kalkıyor ve artık bu kişiler sizi rakip olarak görüyorlar.

İslam kardeşliğinde, rekabet ve haset yoktur, dayanışma ve paylaşım vardır. Ancak, bizi insan kılan değerlerimiz uzun yıllardan beri tahribata uğruyor. Ne acıdır ki, kardeşlik duygularımız da bundan ciddi anlamda yara aldı. Kendisine ikram edilen suyu yanındaki arkadaşına veren o yaralı askerin, bu günün dünyasında anlaşılması mümkün değildir. Çünkü günümüz insanı çıkarlarını her şeyin önünde tutuyor. Seküler yaşam algısından fazlasıyla etkilenen bizler de kardeşlik ve dayanışma ruhumuzu yavaş yavaş yitiriyor ve olaylara menfaatlerimizin penceresinden bakmaya başlıyoruz. Oysa Müslümanlar bir elin parmakları gibidirler ve kendileri için istediklerini kardeşleri için de isterler. En azından böyle olmalıdır.