Kalemin bahtsızlığı insanın bahtsızlığı gibidir. Eğer insanoğlu insanın eline düşmüşse, yolunuza asılmış bir meşale olur ve aydınlatmaya devam eder. Hak ve hakikatin yanında ve yakınındadır. Doğrudan şaşmaz, eğip bükmez, inandığını para ile satmaz. Kalem eğer doğru kişinin eline düşmüşse, iyilikten söz eder ve iyiliğin taşıyıcılığını yapar. Sizler yaşınız kaç olursa olsun, kalemin dilinden dökülen erdem ve iyilikleri okumaya ve üzerinde düşünmeye devam edersiniz. Böyle durumlarda kalem sahibi ile sizin aranızda bir araç olur .

Eğer kalem insanoğlu insanın eline düşmüşse, karanlığı delerek ufuklara doğru yol alır ve insanları Nuhun gemisine çağırır. Canlı bir mekanizma gibidir, hayatınız üzerinde derin tesirler bırakır. Düşüncenizi, bakış açınızı değer algınızı, değiştirir ve dönüştürür.

Kalem hakikatten uzaklaşmış ve karanlığın savunuculuğuna soyunmaşsa artık bu saatten sonra esirdir. Esir düşen kalemin gücü kırılmış, beli bükülmüş ve üç beş kuruşluk menfaat karşılığı satın alınmıştır. Esir bir insan hangi ızdıraplara hangi mahrumiyetlere düçar olmuşsa o da aynı mahrumiyeti yaşamaktadır. Sahibi karanlığı sahiplenmiştir bir kere ve insanları tek tek alıp kendi kulvarına çekmek istemektedir. Kalem ise bu insanların ellerinde ve kör gönüllerinde mahpustur. Elleri ve ayakları bağlanmıştır ve istemeden karanlığa övgüler yağdırmaktadır.

Kalem esirdir ve artık haklıya haksız, güneşe gece, iyiye kötü demeye başlamıştır. Sahibinin tek niyeti karanlığa adam çekmektir. Kalem ise buna alet edilmektedir. Bu nedenle şafak sökerken, esir düşmüş kalemlerin göz yaşlarını ve ahlarını işitirsiniz. Çünkü kalem bir adamın neden karanlığa talip olduğunu, neden cehennem için bu kadar çok çalışma ihtiyacı hissettiğini, neden kötülüğün taşıyıcılığını yaptığını bir türlü anlayamaz. Ama yapabileceği bir şey de yoktur ve kalemin hesaplaşması ahrete kalmıştır. İki kalem de kendilerine biçilen rolü yerine getirir ve yazmaya devam ederler. Biri karanlığı yazar diğer aydınlığı ve bu hep böyle devam eder....