Çocuğunu elim bir kazada kaybeden anne, kendisine yardımcı olmak isteyenlere,"beni ancak bu acıyı yaşayanlar anlayabilir, beni aynı acıyı yaşamış birine götürün, bu kişiye yaslanıp aylarca ağlamak istiyorum" diyordu. Konu komşu seferber olmuş kadını teselli etmeye çalışıyorlardı fakat o, aynı acıyı, aynı gözyaşını ve aynı hasreti yaşamış birini arıyordu. Sanırım böyle zamanlarda karşımızdaki kişide kendimizi görüyor ve yükümüzün hafiflediğini hissediyoruz. Yani yalnız olmadığımızı görüyor, yanımızdaki kişiden güç alıyoruz.

Başkalarının acılarını anlayabiliriz ancak, aynı şeyleri yaşamışsak anlamanın da ötesine geçer ve duygudaşlık kurar onun akan gözyaşı, sızlayan yüreği oluruz. Bu nedenle çoğu zaman kaderlerimizin benzediği insanlara özel bir yakınlık duyar ve kendimizi açmaktan kaçınmayız.

İnsanın anlaşılma ihtiyacı doğumundan ölümüne kadar devam eder. Yaşamın ilk günlerinde, ihtiyaçlarını ağlayarak ifade eden bebek, annenin kendisini anlamasını ve ihtiyaçlarına cevap vermesini ister. Anne bebeğin çağrısına cevap vermişse, bebek kendini güvende hisseder.

Dünya, içinde envai çeşit acı ve güçlükleri barındırıyor. Ama acıdan sizin payınıza biraz daha fazla düşmüş olabiliyor. Yani daha ağır bir imtihandan geçiyor olabilirsiniz... Böyle durumlarda hayatın bütün yükünün üstünüze yığıldığını ve taşımakta zorlandığınızı hissedersiniz. Etrafınızda ne kadar insanın olduğu önemli değildir, halinizi anlayabilecek birine ya da benzer yükü taşıyan kimselere yakın olmak ve onlardan güç almak istersiniz . Yani acınızı arttıracak size çaresizliğinizi hissettirecek insanlara değil dertdaş olacak ve yanınızda yer alacak insanlara ihtiyaç duyarsınız.

Bir insanın acısını hafifletmek seni anlayabiliyorum duygusu vermek ona yapılabilecek en büyük yardımdır.

Mevlana acıları ve kaderleri benzeyen insanların yakınlığını şu sözleri ile ifade eder: Aynı dili konuşmak akrabalık ve bağlılıktır. İnsan yabancılarla kalırsa mahpusa düşer... nice Hintli nice Türk vardır ki dildeştirler. (aynı dili konuşurlar) Nice iki Türk vardır ki birbirine yabancı gibidirler. Yakınlık dili bambaşka bir dildir. Gönül birliği dil birliğinden daha iyidir"

Aynı dili konuşmak anlamak ve anlaşılmaktır. Anlaşıldığınızı hissetmediğiniz ise ontolojik bir güvensizlik yaşar ve insanlardan kaçmaya uzaklaşmaya başlarsınız.