Saygı, hürmet, öğrenilen bir kavramdır. Bunun eğitim ve öğretimi ise, başta ebeveynlere düşmektedir.
Eğer baba, hanımına değer verip saygı gösterirse, çocuklar da aynı saygıyı annelerine duyar.
Şayet anne, kocasına değer verip, ona saygıyla yaklaşırsa, çocuklar da babalarına aynı şekilde davranırlar. Zira, pek çok haslet, aynı zamanda gözleme dayalı öğrenilir, benimsenir, özümsenir. Saygı iki kısımdır:
* Korkuyla elde edilen saygı.
* Sevgiyle elde edilen saygı.
Korkunun olduğu yerde samimiyetten söz edilemez. Yapmacık, sahte duygular ve davranışlar meydana gelir. Yalanlar üzerine kurulu bir hayat anlayışının sonu neye varır? İhlâssız bir amelde hayır olmaz!
Oysa gerçek bir sevginin yeşerttiği duygular esaslı bir temele sahiptir. Samimidir. Muhabbet doludur. Uzun ömürlüdür.
Anne ve babaya gösterilen saygının filizlenmesinde iş yine onlara düşüyor demiştik. Eğer erkek, karısının çocukları tarafından ezildiğini, hanımının sözünün dinlenmediğini görüyorsa devreye girmeli. Çocukların hatalı davranışlarının tekrarlanmaması için onlarla konuşmalı, durumu izah etmeli ve faydalı sınırlamalar getirmelidir. Bu sınırlamaların çocuğun ruh dünyasında öğretici bir yanının olduğuna dikkat edilmelidir. Çocuğu gerçek hayattan koparmayacak, isyana sürüklemeyecek şekilde olmasına dikkat edilmelidir.
“Cennet anaların ayakları altındadır” hadis-i şerifi anneliğin ne kadar önemli olduğunu haykırıyor. Annelik, dünyadaki her meslekten daha üstün ve mükemmeldir. O halde onu hakkıyla yerine getiren annelerimizi, eşlerimizi hem çok sevmeli, hem çok saygı beslemeli. Onlar bunu ziyadesiyle hak ediyorlar.