Mektup şöyle devam ediyor: “Ben Rahim Demirbaş ülkenin en yoksul bir köyünde dünyaya gelmişim.47 yıl çeşitli eğitim müesseslerinde canla başla çalışıp üç kuruş kazandım” Güzel ülkemde kazandım yine bu güzel ülkem de  kalsın;  aynı zamanda insanımıza bir örnek model sunmuş olurum. Bu güzel ülkenin yücelmesi bir takım mevki sahibi kişilerin tekelinde değil bizim de yapacağımız bir şeyler olmalı diye düşünüp orman dikme işine giriştim.”
 

“Ondört yılı geçiyor, Rahim Demirbaş olarak Her gün gözümün önünde erozyonun erittiği topraklarımızda tek başıma ağaçsızlaşmaya karşı savaş açtım. 47 yıllık öğretmenliğimde biriktirdiğimi, bir öğretmen ne biriktirebilirse o kadar, bu işe yönelttim. kuyular açtım, borular döşedim, hayvan sırtında su taşıdım, Konya’nın Karacadağ’ında, çölleşen araziyi yeşertmeye çalıştım. ” 500 dekarlık arazide 32.000 fidan Yetiştirerek yeşil bir kuşak Oluşturdum.
 

Çevreciliğin, yeşili korumanın, yaşatmanın ve genişletmenin, kısaca orman sevgisinin masa başında oturarak kazanılamayacağını, bu iş için sahada çalışmak gerektiğini göstermiş oldum. 

Çölleşen araziden hayatını kazanamayıp köyü terk etmekte olan birkaç kişi orman oluşturmada çalışarak ve ormanın getirdiği olanakları kullanarak iş sahibi oldular. Onları büyük şehirlerde horlanmaktan korumuş oldum. 
 

Orman yetiştirmek için fidan dikmek gerek. Fidanlıktan fidan alarak ekonomiye katkıda bulundum. Para dönmüş oldu. 
 

Ülkem yararına çaba sarf ederken sıkıntıya düşünce sabretmesini, yaptığım iş ülke yararına olduğu için devletin yardım edip etmeyeceğini öğrendim. 

İyi gün dostu olanlar yanımdan uzaklaştılar, birçok aziz duygulu  ve yüksek karakterli, yiğit insan ile tanıştım, böylece kötü günde beni yalnız bırakmayan dostlarım oldu.”

Hayatı yaşayarak ve her anını hissederek öğrenmek, hayırlı bir iş yapmanın hazzını, faydalı olmanın zevkini tatmak, ne güzel bahtiyarlıktır, ne tatlı bir saadettir. Bu huzur ve mutluluğu servet ve şöhrette bulamaz insan. Hak eden buluyor işte.
 

En sonunda sözü şöyle tamamlıyor elleri öpülesi emekli öğretmenimiz: 

“Sesimin duyulması, iç anadolu boz kırının ağaçlandırılması ve orman halkasının genişletilmesini sağlamak için yazılı ve görsel basın aracılığı ile  “ben de varım” diyen insanları bir araya getirmekte destek vermenizi diliyorum.
 

 Durumu saygı ile arz ederim.
 

Rahim Demirbaş

0532 490 4642”
 

Geç de olsa bu sesi kendi köşemden haykırarak tekrar ederim. Lütfen sizler de giriniz internete ve bu güzel insanı tanıyınız. Nasıl bir katkı sunabilirsiniz, bunu düşününüz. Çünkü bu güzel insan bunu fazlasıyla hak ediyor. Biz de onu hak edelim lütfen.

Bir çağrım da Orman Bakanımıza. Olaydan haberdarsınızdır inşallah. Acaba daha fazla nasıl yardımcı olabilirsiniz?
 

Yazıyı bitirirken hala sözleri şu kulaklarımda çınlamakta: 

“Benim çabam, kişisel amaçlı değil. Kişisel bir çıkarım yok. Olmayacak. Çabam, ülkemi, torunlarımıza, bulduğum gibi bırakmak. Ağaçlı buldum, çorak ve kurak bırakmak olmaz.”