Genç çift emlakçı ile kiralayacakları yeni ev hakkında konuşmaktadırlar. Adam çiftlerin yüzüne bakar ve “çocuğunuz da yok, ev sahipleri zaten sizin gibi insanları ister” diye karşılık verir.

Ev sahiplerinin, evlerini soluk mutsuz ve çiçeksiz karı kocalara niye verirler de mutluluk kaynağı çocukların cıvıldaşarak koşuşturduğu sıcak mutlu aile ortamlarına vermezler bunu bir türlü anlamak mümkün değil. Sanırım bu insanlar için mal sevgisi çocuk sevgisinden çok daha önce geliyor.

Emlakçı Fatih Karagümrük’te bir evi genç çifte göstermeye karar verir. Bu arada gidecekleri evin sahibi hakkında atmaya başlar. Yok ev sahibi çok dindarmış, bonkörmüş, iyilik severmiş. Kirayı veremedikleri zaman bile önemsemezmiş, gözü tok bir adammış vesaire... Birlikte evin bulunduğu adrese doğru yönelirler. Geldiklerinde adam kapıda onları beklemektedir. Genç çifti görünce sevinir ve evi göstermek için onları da çifti alır, merdivenlerden aşağıya mahzen karanlığına doğru yolculuğa çıkarlar. Tabiki bu arada ev sahibi evini de övmeye devam etmektedir.

Sonunda tam karanlığın ortasında kala kalırlar. İşte burası sözü edilen, övgülere konu olan mümtaz ev sahibinin dairesidir.

Kapısı olmayan karanlık bir boşluğa girerler. Karanlıkla beraber hissedilen büyük oranda nem ile çiftlere şimdiden rehavet çökmüştür bile.

Sonra yine kapısız karanlık bir odaya girerler. Göz gözü görmez, karanlık... Genç bayan sorar:

– Bey amca, pencere yok mu?

Adam cevap verir:

– Olmaz mı kızım ehecik!

Bayan adamın işaret parmağının ucunu takip ederek, birkaç metre yükseklikteki tavana yakın yerde on santim kadar bir delik görür.

Anlayacağınız çiftler için burası bir çile hane ve onlar da bu çile hanede nefis tezkiyesinde bulunacak abidlerdir. Burada yaşamak sanıldığı kadar kolay olmayacaktır fakat genç çiftin gücü ancak bunu kaldırmaktadır. Ve ne yazık ki bu hazin öykü bizim toplumumuzda kiracı olarak yaşayan pek çok insanımızın müşterek kaderidir…