İnsan ruhu için imân-ibâdet ve duâ; nefes almak gibi temel bir ihtiyaçtır.    İnsan sosyal bir varlık olduğundan ilgi görmek, yardım almak, hemcinsleriyle bir arada bulunarak yalnızlığın pençesinden kurtulmak ister.

Oysa, hayat şartları, çoğu zaman insanın bu duygularının ihtiyacını karşılayamaz.
Karşılasa da çok pahalıya satabilir. Belki birçok sıkıntı ve problemi de beraberinde getirir.
İşte imân, ibadet ve duâ, bu fıtrî ihtiyacı çok ucuz ve yan etkisiz karşılamaktadır.
Ömrümüzün her saatinde, her gününde çeşitli sıkıntı, problem, hastalık, felâket ve yakınlarımızın “ölüm”leriyle karşılaşırız.

Bunların baskısından kurtulmak için kaçış, aldırmama, unutma gibi mekanizmalar geliştirilir. Oysa, öldükten sonra dirilmeye imân ve duâ, çaresizliklerimiz karşısında tam bir emniyet verir. (Bediüzzaman Said Nursî, Sözler, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 25.)

Eğer hayatımızı imânla yoğurmaz, duâyla beslemezsek, ıztırap, sıkıntı, üzüntülere boğuluruz. (Bediüzzaman Said Nursî, Mektubat, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 450.)

En büyük, en emin, en kestirme, en kısa, en mükemmel savunma mekanizmaları ise “imân, ibâdet, duâ ve ihlâs” gibi ulvî hasletlerdir. Tefekkür, ibadet, zikir ve duâ, her gün en az kırk kez bizi o doğru yoldan ayırmaması için Âlemlerin Rabbi’ne yalvarmak, sığınmaktır.

İşte imân ve duâ dünyada dahi mânevî Cenneti temin eder ve ölümü Cennet tezkeresine çevirerek (Bediüzzaman Said Nursî, Hutbe-i Şâmiye, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 75.); gayr-i meşrû, palyatif ve zararlı savunma mekanizmaları geliştirmekten bizi kurtarır.

Peygamberimiz (asm) “Duâ, herşeye faydalıdır” buyurarak, meselenin bu boyutlarına da dikkat çeker.