Eğitim seminerlerimde, annelerin evli çocukları ile ilgili yakınmalarının temelinde ağırlıklı olarak patolojik bir bağımlılığın yattığını gördüm. Bizim toplumumuzda annelerin ekserisi ilişkilerini hastalık derecesine varan bir bağımlılık üzerine kurar ve evlendiklerinde çocuklarının hayatlarına fazlasıyla müdahale ederler. Eğer anne bağımlı ise sınırlar ortadan kalkıyor ve roller etkinliğini koruyamıyor. Mesela, eş eş gibi davranamıyor, gelin çocuklarına annelik yapamıyor ve ailenin bütün fertleri kayınvalidenin otoritesine teslim oluyor. Böyle durumlarda hem oğullar hem de kızlar bir çelişkinin içine düşüyor ve ailenin mutluluğu tamamen ortadan kalkıyor. Bizim toplumumuzda anne çocuk ilişkisine “et kemikten ayrılmaz” sözü ile vurgu yapılır. Elbette sevgi ve saygı bakımından anne çocuk ilişkisi kemikten ayrılmayan et gibidir. Ancak bir fert olarak çocuğun da kendi hayatını kurma hakkı vardır. İşte bu noktada et kemikten ayrılmalı ve aileler çocuklarına desteklerini uzaktan sürdürmelidirler.
Bağımlılık bir patolojidir bağımlı olan da bağımlılığın nesnesi haline gelen de bundan zarar görür. Fakat dinimiz aile kavramına büyük önem verir ve İslam toplumlarında anne baba ve çocuklar akrabalık ilişkilerinin birinci halkasında yer alır ve bağlılıklarını sürdürürler. Bunun için aileler çocukları ile ilişkilerini bağımlılığa dönüştürmeden sürdürmeli ve kopukluğa fırsat vermemelidirler. Bunu başardıkları takdirde ailede huzurun tesis edilmesi mümkündür…

Amerika’da doğup büyümüş ve Müslüman olduktan sonra da Türkiye’de kalmaya karar vermiş bir hanım duygularını şöyle ifade etmişti: “Ben Türk annelerini çok fazla koruyucu olmaları bakımından eleştiriyorum ama diğer bir yönden de onlara imreniyorum. Çocuklarının yaşı kaç olursa olsun üzerlerine düşmeleri, eve girer girmez terlik uzatmaları arayıp hal hatır sormaları, sevdikleri yiyecekleri hazırlamaları çok hoşuma gidiyor. Ben böyle bir şey hiç yaşamadım ama yaşamak isterdim” Anne babalar sevgilerini doğru şekilde ve doğru yöntemle vererek çocukların hayatına katkı sağlayabilirler. Ancak bunun için aileler kendi beklentilerini bir tarafa bırakıp, bütün hayallerini çocuklarının huzur ve mutluluğu üzerine kurmalı ve ben ne bekliyorum değil, çocuklara nasıl yardımcı olabilirim diye düşünmelidirler.