BENDENİZ 27 Mayıs 1960, 12 Mart 1971 (o tarihte Almanyada yaşıyordum), 12 Eylül 1980 ve 28 Şubat darbelerini görmüş ve acılarını çekmiş bir vatandaşım.İstanbulda yayınlanan iki günlük gazete sahibiydim, BUGÜN ve Babıalide SABAH… Sandıktan çıkmayan, darbecilerin iradesi ile başa geçen zalim Nihat Erim iktidarı bu gazetelerimi süresiz olarak kapatmak suretiyle müesseselerimi yıkmış ve beni iflas ettirmişti. Basın hürriyeti!..
Yazımın başında saydığım dört darbe Türkiyeyi geri götürmüş, maddî ve manevî büyük yıkıma ve felakete sebep olmuştur.
Darbeler millî kültüre, millî kimliğe, meşruiyete, adalete, huzura, güvene, sosyal barışa, eşitlik ilkesine zarar vermiştir.
Darbelerin tozu dumanı içinde yüz milyarlarca dolar vurgunlar vurulmuştur.
Darbeler din, inanç, inandığı gibi yaşamak, fikir, vicdan hürriyetlerini ayaklar altına almıştır.
Darbeler İslama karşı yapılmıştır.
27 Mayıs darbesinden sonra nice din ve tasavvuf hizmetkarı ve hocası Nazi kampları gibi kamplara doldurulmuştur.
Darbe, çoğunluğun oylarıyla seçilmiş bir iktidarın alaşağı edilmesi ve Başbakan Adnan Menderesin ve iki bakanın idam edilmesi demektir.
Darbe vesayet rejimi demektir.
Darbe resmî ideoloji heyulası demektir.
Darbe insan haklarının çiğnenmesi demektir.
Darbe egemen azınlık saltanatı demektir.
Darbe zorbalıktır.
İnsan haklarını çiğneyen, devlet ülke ve halk olarak Türkiyeye zarar veren ve onu geri bırakan, bir sürü kötülüğe, hıyanete, yolsuzluğa, acıya yol açan darbelere, bir Müslüman olarak razı olmam mümkün değildir.
Askerî darbe yolları kapandı diye seviniyorduk, bu sefer de başımıza sivil saray darbesi teşebbüsleri çıktı.
Darbenin askerîsi de sivili de saray içi olanı da kötüdür, rezildir.
Darbenin her türüne lanet olsun.
İslamın kurallarından biri şudur: Zulme razı olan da zalimdir.
Diğer bir kural şudur: Ehven-i şerreyn tercih olunur, yani iki kötüden birini seçmek gerekirse, hafif olan seçilir.
Üçüncü kural şudur. Bir toplum ne halde ise öyle idare olunur.
Dinî bir tarikat, cemaat, sekt ülkenin idaresini ele almak istiyorsa siyasî parti kurar, seçimlere girer, kazanırsa muradına erer. Başka yol yoktur.
Hiçbir iyi niyetli ve vasıflı Müslüman temiz dini, kirli politika entrikalarına alet etmez.
Türkiyede hiçbir dinî grup Opus Dei’lik taslamasın.
Başbakan ameliyata girecek, birileri saatini dakikasını öğreniyor, gizli bir plan kuruyor, o narkozda, ameliyatta, yoğun bakım ünitesinde iken sivil bir darbe yapmaya niyet ediyor. Hangi vicdan buna razı olur?
Müslümanlar içinde sivil darbe heveslileri bulunmasından çok rahatsızım.
Türkiyenin yeni bir darbeye tahammülü yoktur.
Darbe yapalım derken iç savaş çıkmasına yol açabilirler.
Kabına sığmayan, maddî sahada akıllara durgunluk veren hamleler yapan bir Türkiyeyi öyle sivil saray darbeleri ile olgun bir armut gibi kucaklarına düşürmek isteyenlerde hiç mi akıl yoktur.
Türkiyenin düzenini ve sistemini beğenmiyorum.
Türkiyede yolsuzluk yoktur demiyorum.
Türkiyede din sömürüsü yoktur demiyorum.
Ülkemin uluslararası temizlik ve şeffaflık notunun 10 üzerinden 5 olduğu biliyorum.
Siyasî manada değil, kültürel planda muhalifim.
Lakin lakin lakin:
Darbenin askerisine de siviline de karşıyım.
Yapılmış olanlara da, yapılmak istenenlere de lanet olsun!

* (İkinci yazı)
Müslümanların İntiharı
TÜRKİYENİN çoğunluğunu, dominant faktörünü oluşturan Sünnî Müslümanlar bugünkü durumları ve tutumlarıyla bir intihar yolundadır.
Tek bir Ümmet haline gelmek için var gücüyle çalışmamak, bu konuda yapılması gerekenleri yapmamak bir intihar değil de nedir?
Ehliyetli, liyakatli, muttaqi, muhlis, şeci’, müeyyed min `indillah râşid bir İmama biat ve itaat etmemek intihar değil de nedir?
Adım başında bir camiin bulunduğu şu memlekette beş vakit namaz kılanların sayısının yüzde ona düşmesi intihar değil de nedir?
Mü’minler birbirini sevmiyor, birbirini desteklemiyor, birbiriyle yardımlaşmıyorsa orada yıkıma ve yenilgiye sebeb olan tefrika, nifak, şikak, fitne ve fesat var demektir.
Bilen Müslümanlar bilmeyen kardeşlerini uyarmaz, aydınlatmaz, bilgilendirmezse toplum çöker, zillet ve hezimete uğrar.
Yaza yaza bıktım: Türkiye Müslümanları en kısa zamanda toparlanmazlar, Ümmet haline gelmezler, kendisine itaat edilmesi gereken zata biat ve itaat etmezler, itikadlarını tashih etmezler, beş vakit namazı kılmazlar, Kur’ana Sünnete ve Şeriata uymazlar, emanetleri ehline vermezler, emr-i mâruf ve nehy-i münker yapmazlar, şehvetlerini frenlemezler, Rahmanın buyruklarını dinlemezler, Şeytanın maskarası olurlarsa onları büyük felaket ve afetler beklemektedir. Bugünkü tefrika, fısk fücur, isyan tuğyan, nifak ve şikak, çekişme tepişmenin sonu Suriye ve Mısır Müslümanlarına benzemektir.
Gafletin, dalaletin sonu iyi olmaz.
Zina, riba, israf, her tür fuhşiyyat, bin türlü beyinsizlik… Bunların sonu yıkımdır.
Bir İslam toplumu mâruf ile emr etmez ve münkeri nehy etmezse yıkıma uğrar.
Ümmet birliği ve teşkilatı yok… Kendisine biat ve itaat edilen râşid bir İmam yok… Müslümanlar binden fazla birbirinden kopuk hizbe, fırkaya, gruba, parçaya, İslamcılığa ayrılmış… Bu halin sonu köleliktir, zillettir, sürünmektir.
Bana, Müslüman bir toplum namaz kılmasa da kurtulur ve yükselir diyebilecek bir tek alim bulabilir misiniz?
Bir İslam toplumunda doğruluk, dürüstlük, istikamet, temizlik olmasa da o toplum necat ve felah bulur denilebilir mi?
Temiz ve pak bir Ümmet, ehliyetli ve râşid bir Halife yoksa Müslümanlar için ne hürriyet olur, ne haysiyet, ne izzet…
Paraya, lükse, israfa, gösterişe, aşırı tüketime, aşırı konfora tapanlar iflah olmaz.
Ya Kur’ana, Sünnete, Şeriata, İslam ahlakının ilkelerine uyacak, tek bir Ümmet olacak, tek bir râşid İmama biat ve itaat edecek ve biiznillah kurtulacağız. Yahut belalar, azaplar, musibetler içinde çırpınıp duracağız.