Bu ülkede ahlâksız ahlâk satar, düzenbaz masum numarasına yatar, şerefsiz onur iddiasında bulunur, bin kocadan artakalmışlar bakirelik iddia eder…

Bunların tümünü nefsinde cem edenler de var elbette. 

Türkiye’nin basın tarihi ile bir hayli ilgilendim. (İletişim veya Dehşet Çağı kitabımıza bakınız) Başlangıçtan son yıllara kadar basın alanında kimlerin gelip geçtiğini araştırarak ve yaşayarak biliyorum. İki gazeteyi (Hakimiyet-i Milliye/Ulus ve Cumhuriyet), başlangıcından 1970’lere kadar Tarih Kurumu için taradım.

Bu sahanın Cumhuriyet’ten sonra ahlâk dışı olarak yapılandırılmasını, bu ahlâk dışılığın halka erdem olarak sunulmasını benden iyi bilen yoktur. Üstüne üstlük 27 Mayıs dahil bütün darbeleri yaşadım. Darbe öncesi ve sonrası basının nasıl çanak yalayıcı bir cihaz olduğunu bizzat müşahade ettim. 

Darbe manşetlerini atanları ve akıbetlerini gördüm. Bu herifinkini görebilecek miyim? Bilmiyorum... 

28 Şubat döneminde yaptıkları için herkesin “şerefsizlik” nitelemesini uygun bulduğu gazetenin önde gidenlerden biri, hatta birincisi olan bu genel yayın yönetmeninin sonunu görmeyi bana cenabı Allah nasib eder diye umuyorum. 

Kelimeleri bilerek, seçerek kullanıyorum. Kimseye durduk yerde hakaret, hatta kötü söz söyleme kastım yok. 

Onun benim için militarizmin zirvede olduğu bir dönemde attığı manşeti ben onun için atsa idim, daha da ağır ifadeler kullanmasına hak verirdim. 

Bu zat, basın tarihinin en şerefsiz, ahlâksız, vicdansız manşetlerinden birini şahsım için attı. “Generallerin hukuk zaferi” manşeti eğer onun değilse, onun yayın yönetmeni olduğu gazetenin manşetidir. (Eğer dahli yoksa açıklasın. O zaman da fikrim değişmez, sadece mazeretini öğrenmiş olurum.) 

Bu ahlâksızlık, vicdansızlık hususunda tereddüte mahal bırakmayacak bir manşettir. Bir basın emekçisi, bir meslekdaş, bir yazar için atılmıştır. 312 generalin benimle ilgili hukuk zaferi kazandığını ilan etmiştir. 

Neden? 

Çünkü onu 28 Şubat sürecinde istihdam edenler böyle istemiştir. 

Generaller ve hukuk! Bir ceza davası değil, tazminat davasıdır. Yine bu zatın gazetesi kullanılarak ceza davasına çevrilmek istenmiştir. Bana ait olduğu iddia edilen bir yazı dolayısıyla 312 general (iki askerin bir araya gelerek bir dilekçe vermesi kanunla men edilmişken, nasıl oluyorsa,) dava açmıştır. Safahattan uzun uzun bahsetmeyeceğim, okuyucularımızın malûmudur. Paralel olarak o sırada bulunduğum görev dolayısıyla dehşetli bir linç kampanyası…

Bütün şerefsizler, mahiyetlerini bu vesile ile ortaya döküyorlar. O da başta geliyor. 

Derdi hukuk mu?

Şimdi derdi nasıl hukuk değilse, demokrasi değilse o zaman da asla değildi. 28 Şubat’ta hukuk alenen katledildi. Talimatla partiler kapatıldı, bigünah insanlara ağır cezalar verildi. Bunlar bu katliamı millî bir zafer gibi alkışladılar. Demokrasi askıya alındı, bu ahlâksızlar, demokrasi varmış gibi yaptılar. Hukuk işliyormuş gibi yaptılar.

Yolsuzluk, basın üzerinden bankaların içi boşaltılarak yapıldı. Kendisinin de ortak olduğu firmanın 28 Şubat bilançosu elbette bir gün ortaya dökülecektir. 

Hukuk bunların hükümferman oldukları zamanda öylesine işlemiyordu ki, Doğan gurubu aleyhine açılan davalar mahkemelerden anında dönüyordu. Avukatın bana söylediği: “Bu davalar, başka bir gazete için açılsa idi, kabul görür ve yüklü tazminat alırdık.”

Ne HSYK’sından bahsediyorsunuz siz?

HSYK sizdiniz! Savcı da hâkim de sizdiniz! İddia makamı sizdiniz, hükmü siz veriyordunuz, mahkeme tasdik ediyordu. 

Ben senin manşetini çoktan attım! Allah bana ömür verirse, günü geldiğinde bu manşeti bir gazetemizde görmek en büyük arzum. 

Ömrüm yetmezse, Mahkeme-i Kübra var! Hiç bir mazlumun hakkı zalimde kalmaz!

Not: O şerefsiz manşeti atanlar, hatalarını tamir imkânına sahipti. “Meslekdaşımızın hukuk zaferi” manşetini atabilirlerdi. Çünkü Yargıtay eksik incelemeden kararı bozmuştu. 2 bilirkişi incelemesi de lehimizde çıkmıştı. Ve bu davadan vareste tutuldum. Bu müptezeller iki satırlık haberini bile yapmadılar.