Okmeydanı vakıf arazisiydi. Bu arazi yağmalandı. Vakıf kutsaldır, dokunulamaz. Dokunulur, yağma edilirse netice böyle olur. Ne olmuş? Orada bir gün bile huzur yok, sükunet yok, âsâyiş yok. Fitneler fesatlar birbirini kovalıyor. Bu kötü durumdan kurtuluş yok mu? Olmaz olur mu var. Ne yapmak lazım? Okmeydanı arazisini yeniden vakıf haline getirmek… Başka çare yok mu? Yok.
Ayasofya camii vakıftı. Fatih Sultan Mehmed, vakfiyenin sonunda, vakfı bozacaklar için lanet ve beddua ediyor. Bu beddua ve lanet bütün Türkiyeyi kapsıyor. Ayasofya müze olarak kaldıkça bundan kurtulmak mümkün değil. Peki çare ne? O ulu mâbedi tekrar cami haline getirmek, minarelerinde ezan okutmak ve vakfiyedeki bütün şartları hayata geçirmek.
Ayasofyanın bahçesinde bir medrese vardı. Yıktılar. Onun laneti de Türkiyenin üzerindedir.
Başka lanetler, beddualar var mıdır? Vardır, hem de sayılamayacak kadar çoktur.
Otuzlu yıllarda on binden fazla cami, mescid, tekke, medrese, vakıf binası satılmış… kiraya verilmiş… yıkılmış… gayesi dışında kullanılmıştır. Onların lanetleri.
Bu memlekete huzur gelmesi için bu kötülüklerin telafi edilmesi gerekir.
İslam vakıflarının ihlal edildiği bir ülkede huzur olmaz, rahat olmaz, barış olmaz.
Bugünkü kötülükler, eski vakıfların ihyasıyla büsbütün düzelecek mi?.. Öyle bir şey söylemedim. Daha telafi edilmesi gereken çok kötülükler, zulümler, münkerler vardır.
Zina meselesi vardır.
Gırtlağa kadar batmış olduğumuz riba meselesi vardır.
Devletin TC vesikalarıyla KDV’li, polis korumalı yasal seks köleliği vardır.
Ecdadımız İstanbul camilerinde Mesnevî dersleri verilmesi için vakıflar kurmuştu? Nerede o vakıflar, nerede Mesnevî dersleri?
Nerede, içlerinde namaz kılınan, zikrullah yapılan, iyi Müslüman yetiştirilen binlerce tekke, zaviye, dergah?
Çokbilmiş basiretsizin biri, efendi sen neler sayıklıyorsun, bugün olup bitenlerle o söylediklerinin ne alakası var diyebilir.
Kesinlikle alakası vardır. Görmek, anlamak, idrak etmek gerekir.
Bütün kötülüklerin acısı çıkacaktır.
Hiçbir ah yerde kalmaz.
İslama, Kur’ana, Sünnete, Şeriat’a, ahlak-ı islamiyeye aykırı bütün zulümlerin cezası çekilecektir.
Âşikare, açıkça, açıkta, küstahça işlenen bütün kebair (büyük günahlar) uğursuzluk, azab, felaket, tokat, sille, musibet getirir.
Ben kötülük yapmıyorum… Böyle söylemekle sorumluluktan ve vebalden kurtulamazsın.
Hem kötülük yapmayacaksın, hem de kötülüklerle elinden geldiği kadar mücadele edeceksin.
İskilipli Âtıf efendi… Asılarak şehid edilen Babaeski müftüsü… İstiklal Mahkemesi kararıyla ipe çekilen Erzurumlu Şalcı Bacı… Menemende şehid edilen Erbilli Esad efendi… Mecliste Hilafeti savunduğu için Topal Osmana boğdurtulan Trabzon mebusu Ali Şükrü bey… Böyle binlerce, on binlerce mazlumun ve şehidin isimlerini göreceksin…
Evet, gözlerini âsümana kaldır da orada sana ötelerden gönderilmiş mektupları oku. O mektuplarda dosdoğru iman et… Namazı dosdoğru kıl… Kur’anın yap dediklerini yap, yapma dediklerini yapma… Resulün (Salat ve selam olsun ona) Sünnetine uy… Ahlakını düzelt… Mü’minlerle kardeş ol… Azma, kudurma, fâsık-ı mütecahir olma… Fitne fesat çıkartma… Din sömürüsü yapma… Emr-i mâruf nehy-i münker yap yazılı.
Paraya, lükse, israfa, bin türlü beyinsizliğe bağımlı olan bir İslam toplumu iflah olmaz, necat bulmaz.
Münadiler bizi uyarıyor, duymuyoruz.
Ayağımızın altındaki zemin, başımızın üzerinde âsüman bizi uyarıyor.
Kur’an bizi uyarıyor… Resulullah bizi uyarıyor… Rabbanî râsih ulema fukaha bizi uyarıyor… Kamil mürşidler, gerçek şeyhler bizi uyarıyor…
Münadiler bizi uyarıyor.
Niçin kendimizi ıslah etmiyoruz?
Niçin bize uzatılmış kurtuluş ipine sarılmıyoruz?