İki ay önce bir hanımla tanıştım. Bana yaşadığı talihsiz bir olayı şöyle anlattı:
“İki yıldır çocuklarımı ve eşimi ihmal edip tüm vaktimi internet başında geçirmeye başladım. Vaktinde okuyamadığım için kendimi hep eksik hissetmişimdir. O yüzden sosyal medya bana çok cazip geldi. Burada kendimi rahatça ifade ettiğimi düşünüyordum. Tvitter üzerinden kendime bir ortam edinmiş ve burada kendimi olmak istediğim kalıplara sokmuştum. İlgimi çeken bir beyle arkadaşlığımı ilerletmeye başladım. Artık kendimi iyice kaptırmıştım, çocuklarıma yemek yapamıyor, evimin temizliği ile ilgilenemiyor, eşime vakit ayıramıyordum. Bütün dünyam bu kişi olmuştu.Bana iltifat ediyor, övüyor ve ne kadar akıllı ve özel biri olduğumu söylüyordu. Artık kırk yaşıma girmiştim. İki kızım vardı, onlara kötü örnek olmamalıydım ama başaramadım. Sevdiğim kişi akşam vakitleri müsait oluyordu ben de o saatlerde internetin başına oturuyor ve gece saat dörde kadar sohbet ediyordum. Artık kendimi tanıyamaz olmuştum. Arkadaş ilişkilerim, ev düzenim, yiyip içmem, uykularım tamamen değişmişti. Bir çukura düşmüştüm ve asla çıkamıyordum. Bazen kendimi çok suçluyor ve neden böyle yapıyorum diyordum. Ama sonra her şeyi göze alıyor ve saatlerce hiç tanımadığım bu kişi ile konuşuyordum.Üç ay sonra bir çay bahçesinde yüz yüze görüştük. O günden sonra görüşmelerimiz devam etti. Artık ne evim, ne çocuklarım, ne annem babam, ne komşularım vardı. Hayatımı sadece bir kişi işgal ediyordu. Ama sonumun ne olacağını hiç bilmiyordum. Bir hafta sonu onunla görüşmek için çıkacaktım. Hazırlanıyordum eşim beni yanına çağırdı ve nereye gittiğimi sordu. Anneme dedim, gülümsedi, bana doğruyu anlat her şeyden haberim var dedi. İnkâr ettim, ne olabilir ki neden böyle söylüyorsun dedim. Eşim çok sakin biriydi ilk defa onu o kadar öfkeli gördüm. Her şeyi öğrenmiş beni takip etmişti. Kapıyı çarpıp odasına gitti. Ben de dışarı çıkmaktan vazgeçtim. Bu olaydan bir ay sonra boşandık. Kızlarımı yanıma almak istiyordum ama maddi gücüm yoktu. Eşimden ayrıldıktan sonra bana övgüler yağdıran o kişi benden uzaklaşmış, artık görüşmek istememişti. Artık yapayalnızdım, bir hatanın nelere bedel olabileceğini hiç düşünmemiştim. Günah işlemiştim, hata yapmıştım ve artık yalnızdım. Çok tövbe ettim, Allah’ım, bana bir çıkış yolu ver diye yalvardım. Bir yıl akrabalarımda kaldım, onların da yardımıyla ikinci evliliğimi yaptım. Şimdi mutluyum, kızlarımla arada görüşebiliyorum. Ama o hatayı keşke yapmasaydım, çok düzenli bir hayatım vardı her şeyi berbat ettim. Hanımlara, kızlara örnek olsun diye bu olayı sizinle paylaşmak istedim. Bir anlık hatalarımız bir ömür ödeyeceğimiz bedellere neden olabiliyor. O yüzden hataya düşmemek gerekir.”