Çocuklar davranışlarının sorumluluğunu almak istemezler. Hatayı arkadaşlarının ya da kardeşlerinin üzerine yıkıp hemen sıyrılırlar. Çocuklar için bu tür savunmalar doğal karşılanabilir. Fakat erişkin bir kişiden davranışının sorumluluğunu üstlenmesi ve hatası ile yüzleşmesi beklenir.

İnsan hayatının kıyısında değil, merkezinde yer almalı ve eylemlerinin sorumluluğunu kabul etmelidir. Zira bir insanın davranışlarının sorumluluğunu kabul etmemesi onu hatalara karşı eğilimli kılar. Fakat bu bir mazeret değildir, olmamalıdır. 

Hırsızlık yapan bir kişi, çalmazdım ama küçükken annem babam bana terbiye vermedi, sevgilerini göstermediler o yüzden bu hallere düştüm deme hakkına sahip değildir. Ya da eşini aldatan bir kişi aldatmazdım ama çok bakımsızdı, benimle ilgilenmezdi… gibi mazeretler üretip arkasına sığınamaz. Zira karşımıza çıkan güçlükler ne olursa olsun biz doğrudan yana tavır almaya mecburuz.
Peki, insan neden davranışlarının sorumluluğunu üstlenmek istemez? Çünkü yapılan hata kişinin fıtratıyla uyumlu değildir, negatif bir etkiye ve huzursuzluğa neden olur. Bir bey, “Eşim bakımsızdı o yüzden bir dönem sevgilim oldu, daha sonra bıraktım ama harama meylettiğim için vicdan azabı çekiyorum” diye anlatmıştı. İçine düştüğü durumu kabullenemiyor, bundan rahatsız oluyordu. 
O yüzden sorumluluğu eşin üzerine yıkarak kendini rahatlatmaya çalışıyordu. Eğer eşim bakımlı olsaydı benimle ilgilenseydi harama meyletmezdim, bundan o sorumlu diye düşünüp hatasıyla yüzleşmekten kaçınıyordu. 

Çünkü bu onda büyük bir rahatsızlık uyandırıyordu. Muhakeme gücü zayıf kişiler haz eğilimlidirler. Haz ararken düştükleri hatayı birinin üzerine yıkarak, sorumluluktan kurtulmak isterler.

Anne-babalar çocuklarına doğru davranış modelini öğretmelidirler. Bunun yanında her insanın hata yapabileceğini, hatalarımızdan kaçmak yerine yüzleşerek doğruya ulaşmamız gerektiğini belirtmelidirler. 

Çocuklar erken yaşlarda davranışlarının sorumluluğunu almayı öğrenmelidirler.