Muh­te­rem an­ne ba­ba­la­r… Ço­cuk­la­rı­nı­zın ma­ne­vî ka­til­le­ri ol­ma­yı­nız. On­la­rı, Al­la­h’­ın rı­za­sı­nı ka­za­nan, ebe­dî sa­ade­te na­il olan  ha­yır­lı  ve bah­ti­yar in­san­lar, iyi Müs­lü­man­lar ola­rak ye­tiş­ti­ri­niz.

On­la­ra ye­di ya­şın­dan iti­ba­ren il­mi­hal­le­ri­ni, İs­lam ah­la­kı­nı  doğ­ru ola­rak öğ­re­ti­niz, na­ma­za baş­la­tı­nız, on ya­şın­dan son­ra na­ma­zı ak­sat­ma­dan kıl­dı­rı­nız.

Ha­ya­tın asıl ana ama­cı dok­tor, mü­hen­dis, bol pa­ra ka­zan­dı­ran par­lak bir mes­lek sa­hi­bi ol­mak de­ğil; iyi in­san, iyi Müs­lü­man ol­mak­tır.

İma­na, İs­la­ma, Ku­r’­ana, Sün­ne­te, Şe­ri­ata, Üm­me­te  hiz­met et­me­den ge­çi­ri­len bir ha­yat bey­hu­de­dir, he­der­dir.

Ço­cuk­la­rı­nız Al­la­ha ita­at eden iyi, sâ­lih kul­lar ol­su­n… Re­su­lul­la­hın (Sa­lat ve se­lam ol­sun ona) bi­at­li as­ker­le­ri ol­sun­lar, şe­fa­ati­ni ka­zan­sın­lar.

Ço­cuk­la­rı­nı­zı pa­ra düş­kü­nü, mal ve mad­de ba­ğım­lı­sı ya­par­sa­nız on­la­rı mâ­nen  katl et­miş olur­su­nuz.

Pa­ra, ge­çin­mek için el­bet­te la­zım­dır ama bir Müs­lü­man onu as­la ana de­ğer ola­rak ka­bul et­mez ve pa­ra ka­zan­mak için her hal­tı ye­mez. 

Ço­cuk­la­rı­nı­zı ka­na­at­li, mü­te­vâ­zı ye­tiş­ti­ri­niz. Ka­na­at tü­ken­mez bir ha­zi­ne­dir.

Biz ha­ya­tı­mız­da hay­li sı­kın­tı çek­tik, oğ­lu­muz Me­tin, kı­zı­mız Sev­gi ile­ri­de çok pa­ra ka­zan­sın, zen­gin ol­sun, lüks is­raf­lı se­fih=be­yin­siz bir ha­yat sür­sün der­se­niz on­la­rı öl­dür­müş olur­su­nuz.

En bü­yük ti­ca­ret Al­lah ile ya­pı­la­nı­dır. İma­na, İs­la­ma, Ku­r’­ana, Sün­ne­te,  Şe­ri­ata, Üm­me­t’­e ya­pı­lan hiz­met­le­rin  kar­şı­lı­ğı­nın  ye­di yüz ka­tı ve­ri­le­cek­tir. İh­las­lı Müs­lü­man­lar bu kar­şı­lı­ğın  mü­ka­fat ve üc­ret­le­rin  dün­ya­da de­ğil, ebe­dî  dâr olan âhi­ret­te ve­ril­me­si­ni is­ter.

Ço­cuk­la­rı­nı­zı hop­pa züp­pe  şı­ma­rık  dün­ya ser­se­ri­si ye­tiş­ti­rir­se­niz on­la­rı öl­dü­rür­sü­nüz.

İn­sa­nın en bü­yük ziy­ne­ti ilim­dir, ir­fan­dır, yük­sek ah­lak ve ka­rak­ter­dir, ha­yır­lı hiz­met­ler­dir.

Mü’­min­le­rin en şe­ref­li­le­ri Ku­r’­anı öğ­re­nen­ler, Ki­ta­bul­la­hın emir­le­ri­ni ye­ri­ne ge­ti­rip, ya­sak­la­rın­dan ka­çı­nan, öğüt­le­ri­ne ku­lak ve­rip tu­tan­lar­dır. Ku­r’­anı li­san ve­ya göz ile oku­yup da emir­le­ri­ne, ya­sak­la­rı­na, hü­küm­le­ri­ne, na­si­hat­le­ri­ne  ku­lak as­ma­mak ne ya­man, ne kor­kunç bir çe­liş­ki­dir.

Muh­te­rem ba­ba­la­r… Haf­ta­da en az bir ke­re li­se ve­ya üni­ver­si­te­de oku­yan ço­cuk­la­rı­nı­zı ya­nı­nı­za ala­rak sa­bah na­ma­zı­na gi­di­niz, ce­ma­at­le na­maz kı­lı­nız. Al­la­h’­ın yar­dı­mı, be­re­ke­ti, rah­me­ti ce­ma­at üze­ri­ne­dir.  Her ima­ma gü­ven­mi­yor­sa­nız, gü­ve­ni­lir imam­la­rın ca­mi­le­ri­ne gi­di­niz. Ken­di­ni­zi ve ço­cu­ğu­nu­zu ca­mi­den, ce­ma­at­ten uzak tut­ma­yı­nız.

Zen­gin Müs­lü­man­lar yük­sek tah­sil ya­pan oğul­la­rı­na lüks, is­raf­lı, gös­te­riş­li  az­dı­rı­cı ayak kay­dı­rı­cı  ara­ba­lar al­ma­sın.  Bun­lar gu­rur ve kib­re se­bep olur. Al­lah mağ­rur­la­rı, ki­bir­li­le­ri sev­mez.

Ço­cuk­la­rı­mı­zı şı­ma­rık ye­tiş­tir­me­ye­lim,  oğul­la­rı­mız kü­çük be­ye­fen­di­ler, kız­la­rı­mız kü­çük ha­nı­me­fen­di­ler ol­sun.

Ya­rın âhi­ret­te Mah­ke­me-i Kübra­’da an­ne ve ba­ba­lar ço­cuk­la­rı do­la­yı­sıy­la he­sa­ba çe­ki­le­cek­tir.

Oğul­la­rı­nı ve kız­la­rı­nı iyi ye­tiş­ti­ren­le­rin  amel def­ter­le­ri  ka­pan­ma­ya­cak, ço­cuk­la­rı­nın  se­vap­la­rı, sa­lih amel­le­ri on­la­ra da ya­zı­la­cak­tır. Re­su­lul­lah Efen­di­mi­zin  (Sa­lat ve se­lam ol­sun ona)    di­liy­le bu­na sa­da­ka-i ca­ri­ye de­ni­yor.

İs­la­mı ya­şa­yan, iyi Müs­lü­man olan, ima­na Ku­r’­ana Şe­ri­ata hiz­met eden ço­cuk­lar  ebe­vey­nin ebe­dî sa­ade­ti­ne ve­si­le olur.

Lüks ve is­raf kur­ba­nı, hop­pa züp­pe, ‘a­be­de-i pa­ra,  ile­ri­de  ya­ra­maz iş­ler ya­pa­cak ço­cuk­lar  yü­zün­den azap çe­ki­le­ce­ği­ni unut­mak bü­yük bir gaf­let olur.

An­ne ba­ba va­zi­fe­si­ni  hak­kıy­la yap­tı ama ço­cuk­lar kö­tü yo­la sap­tı.   O za­man so­rum­lu­luk on­lar­dan gi­der.

Ah ço­cuk­la­rı­mız, vah ço­cuk­la­rı­mız!..