Ben bir insanım, yaradılmış bir kulum...

Elhamdülillah bir dinim var, Müslümanım.

Ben yemeye, içmeye, giyinmeye, üremeye, yaşamaya muhtacım.

O halde ben kendimi korumak, zorundayım. 

Bir insan olarak, maddi ve manevi ihtiyaçlarım var. 

Okumaya, öğrenmeye, düşünmeye...

Ben kimim, beni kim yarattı, benim ve yaradanımla ilişkim nedir?

Ben O’ndan ne istiyorum? O benden ne istiyor?

O halde bir dinim var. Onu bana öğreten bir kitabım olmalı. 

Bir öğretenim, öğretmenim olmalı, Rabbimin bana gönderdiği bir elçi olmalı...

Yaradanım bana bazı şeyleri demeli, söylemeli, benden bazı şeyler istemeli...

Yoksa beni yaratmasının bir anlamı olur mu?

***

O Yaradanım bana bir kitap gönderdi. Öyle muhteşem ki, Öyle dolu, dolu ki..

Neyi ararsam buluyorum. Benim dünyada çözülmedik sorunumu bırakmadı. 

Bana öyle fesahatle, öyle belagatle, öyle tatlı ve güzel, öyle ritimle anlatıyor ki,

Ben ona vurgunum, kitabımı, Kur’an’ımı çok seviyorum.

Bana öbür dünyadan da bahsediyor. Artık o dünyayı da o kadar iyi tanıyorum ki,

O dünya için daha çok çalışıyorum. 

Onun için hem dünyada ve hem de ahirette mutlu olmak istiyorum.

***

Bana gönderdiği elçi O kadar emin, o kadar dürüst, o kadar doğru ki,

Ona aşığım ben, o benim her şeyim, canımdan üstün, O sevgili...

Bana neler anlattı, neler?

O kalkmayı, oturmayı, yemeyi, içmeyi, yaşamayı,

İyiyi, doğruyu, güzeli, hakkı, adaleti,

İbadeti, kurtuluşu, Rabbime giden yolu öğretti.

Ben onu çok seviyorum, O’nu sevenleri, 

O’nun yolunda giden aşıkları da çok seviyorum.

O’nu sevenlerle, oturup aşk ederiz, meşk ederiz..

Naat söyleriz biz O’na, 

O’nun gibi zikrederiz. Bazen feryadü figan eder, 

Deli, divane oluruz, biz...

Şefaat ya Resulallah, diye kendimizden geçeriz.

Onu sevmeyenlere inat!.. 

Ey gül kokulu sevgili, imdat eyle bize...

Sen! Şahımızsın, Hanımızsın, Sultanımızsın,

Muhammed (SAV) Mustafamızsın sen...

Sana selad, sana selam, sana vurgunum vesselam...