Yeni doğan çocuğu için yardım almak isteyen bir hanım ilgili kuruma geliyor. Otuzlu yaşlarda gösteren hanımın yirmisine yeni girdiğini öğrenen kurum görevlisi şaşkın vaziyette kadına bakıyor. Kadın kendisine uzatılan evrakı doldurmaya başlıyor. Korku ve tedirginliği dikkatlerden kaçmıyor.

Bazen bir insanın bir sıkıntısının olduğunu gözlerinden okuyabilirsiniz. Onun size halini arz etmesine hiç gerek yoktur. Genç kadının da ayağındaki yırtık ayakkabıları, üzerindeki elbisesi, yüzündeki korku ve endişe yoksulluğunu ele veriyor. Evrakları doldururken sık sık soruyor: Abla bir terslik olur da parayı alamazsam ne yapabilirim? Bu para ile çocuğuma mama almak istiyorum. Bir sorun çıkar mı? Kadın, endişesini gizleyemiyor ve tekrar tekrar aynı soruyu soruyor. Elindeki evrakı doldurduktan sonra görevli bayana uzatıyor. Görevli bayan evrakı geri veriyor ve eşinizin TC’sini de yazmanız gerekir diyor. Genç kadın telaşlanıyor, “eşimin nüfus cüzdanı yanımda değil, telefonum da yok, komşudan borç alıp geldim buraya…” diyor. Görevli kadın cep telefonunu uzatıyor, gelin buradan arayın diyor. Kadın telefonla konuşurken, aynı kurumda görevli olan genç bir bayan yaklaşıyor ve “zaten para veriliyor bir de telefonumuzu mu kullandıracağız izin vermeyin” diyor. Fakat görevli hanımefendi istifini hiç bozmuyor, başını eğiyor ve sessiz kalıyor. Fakat kadın telkinlerine devam edince, başını kaldırıyor ve şunları söylüyor:

Bir insanın ihtiyacını gidermek, insan olmanın şubelerinden biridir. Gücümüz yettiği halde ihtiyaç sahibine el uzatamıyorsak insanlığımızı sorgulamak zorundayız. Yapılan bütün iyilikler sahibine geri döner. Verilen hiçbir şey kayıp değildir aksine kazançtır. Ben bütün bunları inandığım dinden ve Peygamberimden öğrendim.

Eskiden annelerimiz ihtiyaç sahibine el uzatmanın sorumluluk olduğunu öğütlerlerdi. Sofranız herkese açık olsun aç olanları doyurun, harçlığınızda mutlaka sadaka verin derlerdi. Annelerimiz iyilik etmenin bizim hanemize yazılacağını ve manevi bir kazanç olacağını belirtirlerdi. Günümüz anneleri ise yaşlılara yer veren, arkadaşına hediye alan, kumbarasında hayır parası biriktiren çocuklarına engel oluyor ve onları bencilleştiriyorlar.