Ensesi kalınlar için kış bir eğlencedir. Onlar yağmurun yoksul mahallerine getirdiği çileyi bilmezler. Üşüyen çocukları, sobası tütmeyen yaşlıları, soğuktan ağlayan anaları tanımazlar.

Evsizlerin karla birlikte gelen çilesini anlayamazlar. Karın sadece bir manzaradan ibaret olmadığını hissedemezler.

Evine kömür alamayan işsiz adamın ne düşündüğünü, soğukla birlikte astım krizine giren yoksul çocuğun neler yaşadığı hissedemezler.

Kirayı ödeyemeyip, sokağa atılan yoksul ailenin gözlerindeki hüznü göremezler onlar.

Ensesi kalınlar kış mevsimini sadece ağaçların dallarına konmuş beyaz kar tanelerinden ibaret zannederler. Ama o dallarda üşüyen serçeyi göremezler. Sabahın erken saatinde yollara düşmüş yoksul işçinin halini anlayamazlar. Karla birlikte gelen yol çilesini bilemezler.

Ensesi kalınlar karın evsizlere neler getirdiğini hiçbir zaman hissedemezler. Ekmeksiz aşsız insanların üşüyen yüreklerini göremezler. Ağlayan sokak çocuklarının seslerini işitemezler. Çileyi ekmek yapmış halkın meramını bilemezler.

Ensesi kalınlar için kar bir mutluluk sebebidir. Onlar tatile çıkar ve kayak yaparlar. Evlerinin camlarına yaslanır karı seyreder, kar eşliğinde şarkı söylerler. Yanan şöminenin etrafında kestane patlatır eğlenirler. Kar onlar için bir mutluluk sebebidir. Çünkü onların yoksul halkın ızdırabını hissedecek yürekleri yoktur. O yüzden her şeyi kendi yörüngelerinde görürler.