İnsanlarımızın yakalandığı ağır bir hastalıktır ötekileştirme… Oysa İslam ötekileştirmeye ve ayrıştırmaya şiddetle karşı çıkmış, İslam kardeşliğini dimdik ayakta tutarak, bütün insanları aynı halkada birleştirmiştir. Fakat insanoğlu nedense bu hastalığı tarih boyunca hep taşımış ve kendi türüne bulaştırmıştır.

Ben ve öteki algısı çok tehlikelidir. Hz. Ali’nin de dediği gibi insanlar ya dinde ya da insanlıkta kardeştirler. Dinde de, insanlıkta da kardeş olduğumuz kimselerle ilişkilerimizde hakkaniyet ölçüsünü dikkate almak zorundayız.

Günümüzde ötekileştirme hastalığını birey ve toplumlara bulaştıran batıdır. Ben ve öteki, sen ve ben, biz ve onlar olgusu toplumların zihinlerine fert fert işlenmektedir. Ötekileştirme hastalığına yakalanan kişinin ilk kaybettiği şey ise empati ve adalet duygusudur. Bu kimseler kendilerinden olmayanın haklarını yok sayar, kendilerini efendi ötekileri köle olarak görürler.

Kur’an’ı pratize ederek bizlere yön gösteren Resulullahın yaşamında öne çıkan bazı özellikleri vardır. Bunlardan biri de empatidir. İnsanlar ona her türlü sorunlarını rahatlıkla açarlar ve desteğini alırlardı. Müslümanlar, Hz. Peygamberden öğrendikleri şekilde insanlarla empatik iletişim kurar ve karşı tarafa değer verirlerdi.

Empati insanı diğer varlıklardan ayıran temel özelliklerdendir. Fakat ne yazık ki, ötekileştirme hastalığına yakalanan insan empati yeteneğini tamamen kaybediyor. Ötekileştirdiği kimselerin varlığını hissedemiyor, onları cansız bir nesne gibi görüyor. Empati duygusu zayıflayınca kişi karşısındakini istediği kalıplara koyabiliyor, istediği şekilde rencide edebiliyor, dışlıyor ağır ithamlarda bulunuyor.

Rabbimiz insanları dillerine, ırklarına, yaşadıkları toplumlara, sahip oldukları mevkie, bulundukları ortama göre değerlendirmiyor. Rabbimiz insanları eylemlerine, iyilik ve kötülüklerine göre değerlendiriyor. İyileri kötülerden ayrıştırıyor. O yüzden özellikle inançlı bir kişinin insanları ırklarına, renklerine dillerine göre ayrıştırmasını anlamak mümkün değil…