Çocuk üvey babanın sesini her işittiğinde küçük bir kaplumbağa yavrusu gibi kabuğuna çekiliyor ve tedirgin vaziyette bekliyor.

Çocuk konuşmuyor, hıçkırıklar boğazına geliyor ve orada düğümleniyor

İçinden bir ses konuş diye bağırıyor ama çocuk korkuyor

Ah bir konuşabilse neler söylemeyecek ki! Üvey babaya dönüp hatalarını yüzüne tokat gibi vuracak ve büyüdüğünde yapılanların hesabını soracağını söyleyip göz dağı verecek. Ama çocuk korkuyor…

Üvey baba sesini yükselttikçe çocuk kabuğuna biraz daha çekiliyor

sonra sitemlerden bir demet olup akıyor çocuğun gözlerinden

Akan her damla bir acının yaşanan bir haksızlığın izlerini taşıyor

Çocuğun gözlerinden akan yaşlar acıyı güçlükle taşıyabiliyor.

Üvey baba onu en derin noktadan vuruyor: “Senden zaten adam olmaz, benim yerimde bir başkası olsaydı derini yüzerdi senin, şükret ki iyi adamım seni evimde barındırıyorum, yediğin içtiğin haram olsun, bir gün atacağım sokağa...” Adam sonra çocuğa yaklaşıyor ve iki yıl önce vefat eden babanın kıyıp da dokunamadığı o saçlardan tutup iteklemeye başlıyor. Anne güçlükle alıyor elinden ve çocuğu odasına kapatıyor.

Çocuk artık insanlara güvenmiyor, korkuları onu yalnızlaştırıyor. Bir ses işitse hemen irkiliyor, biriyle karşılaşsa başını eğiyor suçlu bir insan edasıyla bekliyor. Çocuğun minik kalbi korkudan küt küt atıyor. Çocuk artık sevilmeye layık olmadığına inanıyor ve hayata dair hiçbir şeyi umursamıyor.

Çocuk korkuyor

Aşağılanmaktan,

Şiddet ve kavgadan

İftiradan

Sevilmemekten

Dışlanmaktan korkuyor…

Korkuları onu ürkek bir kaplumbağaya çeviriyor. Bir kişiyle karşılaştığında hemen perdeleri indiriyor ve sınırlarına kimseyi yaklaştırmıyor. Etrafına ördüğü soğuk duvarları aşıp kimse ona ulaşamıyor. Çocuk artık ne anneye ne de arkadaşlarına güveniyor. Her an bir şeyler olabilecekmiş g ibi tetikte bekliyor. Konu komşu anneye, çocuğunuz için bir şeyler yapmayı düşünmüyorsunuz diye soruyorlar. Fakat anne onun eski günlerine dönebileceğine ihtimal dahi vermiyor. O yüzden onu çaresizliği ile baş başa bırakıyor.