Hıyar müptelasıydı, arardı gece-gündüz
Zihnim açılsın diye cacık yerdi Asmina.
Amatördü, oburdu, sallardı hemen dümdüz
Yumurtadan çıkmamış cücük yerdi Asmina.

Yarı uykulu yarı uyanık haldeyken derinden bir ses geldi kulağına:
"Evladım Ahmet acele yanıma gel!.."
Bu ses, patronunun sesiydi... Fırladı karyoladan, alelacele giyinmeye başladı... Giyinmesine giyindi amma, pantolonu sırtına, tişörtünü ayaklarına giymişti telaştan...
Tevrat'tan bir mamun okudu ve seğirtti patronun malikanesine...
Hangi malikaneye gitmesi gerektiğini bilirdi...
Patron Aydın Doğan söze girdi:
- Evladım Ahmet, çalışmalarından, cengaverliğinden memnunum... Dile benden ne dilersen, vereyim sana...
- Kanal 7 televizyonunu dilerim beybabacığım...
- Biliyordum Kanal 7 sevgini... Dün TIR’lar dolusu para döktüm ve Kanal 7 televizyonunu aldım... İşte satış senedi... Başka bir isteğin var mı?
- Tabii var beybabacığım...
- Nedir o, hiç çekinmeden suyla...
- Efendim benim ilk gözağrım Kanal 7 televizyonunu biliyorsun... Ona kavuşmakla rahata ermiş değilim... Değil Kanal 7, dünyanın bütün kanallarını, Süveyş ve Panama kanalları da dahil bana hediye etsen, sıkıntım gidecek gibi değil...
- Nedir o sıkıntına sebep ciğerim, dalağım Ahmet evladım...
- Vakit gazetesinin ya susturulması, ya da tarafınızdan alınması... Çünkü ben her gece sabahlara kadar Vakit okuyorum... Yazılmış, piyasaya çıkmış nüshalar neyse ne, hiç yayınlanmamışlarını da okuya okuya canım çıkıyor efendim...
Ne kadar öfkelensem, ne kadar saldırsam çare olmuyor...
- Evladım Ahmet, bir psikiyatriste göstereyim mi seni?
- Hayır beybabacığım... Ben rahatsızım amma henüz kafayı üşütmüş değilim... Vakit gazetesi yazarları, hele de Hasan Karakaya beni tefe koyup öttürdüklerinde renk körlüğüne uğruyorum, kime saldıracağımı şaşırıyorum...
Kurtar beni bu dertlerden...
- Evladım Ahmet sana dünyalar feda olsun... İste hemen Pako'nun babasını, şahsıma ait "konsey"in başkanını, bila-here Fikret'i, soyadımı taşıyan Yalçın'ı, yani Ertuğrul hariç, herkesi yoluna kurban edeyim... Amma Vakit gazetesini almaya gücüm kâfi gelmiyor... Adamlar bu dünyayı, bir bu kadar dünya bulsam da versem satışa yanaşmıyorlar... Yeryüzünde ne kadar siyonist, ne kadar ateist, ne kadar Evangelist varsa bana yardımcı olma yönünden söz verdiler... Amma ne yapalım, Vakit'i alamıyorum...
- Efendim bir de Ertuğrul'u çağırsanız da meşveret yapsak belki bir çare bulabilir...
- Ahmetçiğim, yavrucuğum, ciğerim, dalağım, iki gözümün ikisi, Ertuğrul elbette akıl almaz meselelerimi halletti bu güne değin... Ne var ki bu iş onlara benzemiyor...
Vakit gazetesi öyle bir aile ki, kazmayla kıymık sökemedim... Kompresörle delmeye kalkıştım, elmasları eridi aktı... Ergenekon ustalarını yardıma çağırdım, hepsi cesaret edemediler...
Ne yapayım ben?
- Çağır hatırım için Ertuğrul'u, o bu işlerin ustasıdır... Ne yapar, ne eder, bulur yalan-dolanı, meseleyi sağlama bağlar...
Çağırırlar Ertuğrul'u, mesele anlatılır ve çare bulması için gereken ne ise derhal harekete geçmesi istenir...
Ertuğrul kurnaz!..
Düşünür bir müddet ve şöyle cevap verir:
- Sevgili patronum, dinimin direği, hayatımın kirişi, varlığımın bânisi, sana canım kurban olsun... Lakin gözüm kesmiyor... Beş kıtada yayınlanan ne kadar ünlü/şanlı gazete diyorsanız hepsini ayağınızın altına sereyim, fakat bu gerici, şeriatçı, inatçı, taviz vermez gazeteyi almaya gözüm kesmiyor...
Bizim Ahmet kardeşimize bir yıl içinde ödediğimiz ücret, sözünü ettiğiniz gazetenin bilumum sermayesinden yüksektir... Bunu siz de biliyorsunuz... Ne yazık ki adamlar maddeye eğilmiyorlar...
- Ahmet evladım, gördün ya, Ertuğrul da tırsmış, ben ne yapayım ki seni huzura garkedeyim?
- Efendim, bu ülkede ne kadar köpeğini kaşıyan, itlere atalık yapan varsa hepsini toplayıp bir kurultay düzenleseniz, İsrail'den, Avrupa'dan, Amerika'dan, Çin'den, Danimarka'dan sizinle çalışan bilginleri davet etseniz belki bir yolunu bulurlar...
- Başım-gözüm üstüne Ahmedim, Hakanım, Coşkunum... Deneyeceğim senin hatırın için...
Evet,
Benden sonrasına ait cevap istiyorsanız, gelecek Pazar'ı bekleyin...