Evet, biz istesek de istemesek de Yeni Bir Dünyanın eşiğindeyiz. İslam alemi bir doğum sancısı yaşıyor. Çetin günlerden geçiyoruz.

Etrafımızda, bırakın uzak diyarların insanlarını, kendi evlatlarımız bile küfür ve irtidat (dinden dönme) alevleri içinde yanarken, bir itfaiyeci sancısıyla ateşlere koştuğumuzu söyleyebilir miyiz? “Ben bana düşeni yaptım” huzuru ile oturabiliyor muyuz?

Biz uzağımızdan bile sorumluyuz yakınımız kadar. Aslında Resulullah (sav)  Efendimiz gibi biz de oturamamalıyız yerimizde, en az yılda iki sefer düzenlemeliyiz etraf beldelere, memleketlere. Ya bizzat gitmeliyiz, ya da bu iş için yetiştirilmiş bir gideni maddî imkanlarla donatarak “manen” gitmeliyiz. Malum, “sebep olan, yapan gibidir.” Malum, “Bir gaziyi donatan, onun cihad sevabını aynen alır.”

Sevgili peygamberimiz yerinde duramıyordu. Mekke dönemi daha çok ferdî tebliğlerle geçti. Medine’de her sene en azından iki sefere çıkardı. Savaşır veya sulh yapardı. Maksat İslam her yere ulaşsın idi.

Onun bu perişanlığı karşısında kızı Hz. Fatma annemizin nasıl ağladığını hatırlıyoruz değil mi?

- Nİçin ağlıyorsun sevgili kızım? Sorusuna:

- Ey Allah’ın Rasûlü! Ey sevgili babacığım! Seni rengin solmuş ve elbiselerin çürümüş olarak görüyorum. Bundan dolayı ağlıyorum… Yani O, “Sen hep böylesin, dünyada bir rahat yüzü görmedin” demek istiyordu.

Resûl-ü Ekrem ise ona:

- Ey Fatıma! Ciğerparem ağlama, Cenabı Hak senin babanı öyle bir işle vazifelendirmiştir ki yeryüzünde çamurdan yapılmış hiçbir ev, kıldan yapılmış hiçbir çadır ve hiçbir otağ kalmayacaktır ki Allah o işle oraya ya izzeti veya zilleti sokacaktır. Öyle ki gecenin vardığı gibi o noktaya varacaktır” .

Evet, bu din dünyanın her bir yanına ulaştırılacaktır. Sorumluluk budur!

Peki ama Resulullah (sav)  Efendimizin ölümüyle dava bitti mi?

Hayır!

Madem ki Sevgili Peygamberimiz vefat etmiştir, öyleyse kim yapacak bu işi şimdi?

Cevap bellidir aslında: Onun Ümmeti. Yani biz.

Peki bu davaya göre biz neredeyiz?

İmanımızın şükrünü bilfiil ifa edebiliyor muyuz? İmanımızın gereğini bir güzel yapabiliyor muyuz?

Hayır!

Belki de varlık yokluk savaşı veriyoruz.

Peygamberimizin, sahih-i müslimde geçen: “Rabbimden anneme istiğfar edeyim diye izin istedim, ama izin vermedi” sözü, ciğerimi o kadar  yaktı ki…

Hele Ebva’da annesinin mezarı başında içten ve derinden ağlamasını, hıçkırıklarla gözyaşı dökmesini hatırlayınca, gözyaşlarımı tutamadım…

Bu yangın yüreğimde alev alev iken, bir kere daha imanımdan dolayı Rabbime hamdimi, şükrümü yeniledim.

Ne dersiniz, bu iman ve İslam nimetin kadrini yeterince takdir edebiliyor muyuz?

Eğer “evet” diyorsak, yerimizde duramamamız gerekir. Davranmamız gerekir dünya çapında.  Kimse “anam babam kafir öldü” diye ağlamasın yüreği zonklaya zonklaya…

Ama biz kendi beldelerimizdeki çocukların derdine düşmüşüz.

İşimiz çok.

İşimiz zor.