İngiltere’de bir eğitimci zorbalıkla ilgili verdiği dersi facebook sayfasında paylaşarak insanların hizmetine sundu. Eğitimci söz konusu deneyi şöyle özetliyor:

Derste çocuklara iki elma gösterdim… Elmalardan birini daha önce birçok kere yere düşürmüştüm fakat görünürde bir sorun yok gibiydi. Elmaları çocuklara gösterdim aralarındaki farkı sordum, iki elmanın da aynı olduğunu söylediler. Nitekim elmaların renkleri boyutları aynıydı, küçük örselenmeleri fark etmeleri pek mümkün görünmüyordu. Sonra elmalardan birini elime aldım ve bu elmadan hiç hoşlanmadığımı renginin kokusunun çok kötü olduğunu söyledim. Benim bu tavrımdan sonra öğrenciler yön değiştirip elmanın ne kadar kötü olduğunu söylemeye başladılar.

Sonra diğer elmayı aldım ve bu elmanın çok güzel olduğunu söyledim. Sonra her iki elmayı da birlikte gösterdim ve elmaları kestim, iyi dediğim elmanın içi pırıl pırıldı diğerinin içi ezik içindeydi.

Elmanın içindeki ezikler birisi bize kötü bir şey söylediğinde içimizde yaşadığımız duygulardı. İnsanlar zorbalığa uğradıklarında kendilerini kötü hissedeler fakat duygularını dışarıya yansıtmaktan kaçınırlar. Kanatları kırılmış bir kuş gibi olur ve sessizliğe gömülürler.

Bir eğitimcinin öğrencileri ile paylaştığı elma örneği karşımızdaki kişilerin duygularını anlamamız açısından önemlidir. Nitekim duyguları örselenen dışarıdan anlayamayabiliriz fakat ona sözlerimizle ya da eylemlerimizle zarar vermekten kaçınabiliriz. Ne yazık ki, attığımız her adımda yaralı bir insanla karşılaşıyoruz. Her darbe her hamle bir örselenmeye, yaralanmaya neden olmuştur. Fakat insanlar benliklerinde taşıdıkları o yaraları hep gizli tutarlar. Nihayetinde insan cansız bir nesne değil ki, vurulan darbelere karşı tepkisiz kalsın. Bir süre sonra depresyon kaygı, fobik sorunlar ortaya çıkıyor. Açılan yaraların izlerini silmek bazen yıllar alabiliyor. Ne acı!