Geçtiğimiz günlerde e-posta adresime iyilik projesi diye bir yazı düştü. İstanbul İl Milli Eğitim Müdürlüğü ile Deniz Feneri Derneği’nin ortak çalışması olan projede yardımlaşma ve iyilik kavramlarının genç kuşağa aktarılması hedefleniyormuş. İyilik okulu adı altında gündeme gelen çalışma gençlerin iyilik ve erdemlerin kazanmaları noktasında önemli bir adım. Çalışma kapsamında çocuklara iyilik kumbarası ve iyilik günlüğü veriliyormuş çocuklar kumbaralarında topladıkları bağışlarla mazlum coğrafyalardaki kardeşlerine katkı sağlamları için teşvik ediliyormuş.

Merhamet, cömertlik ve paylaşım gibi değerlerin zayıflatıldığı çağımızda elbette böyle bir çalışmanın kayda değer bir önemi vardır. Fakat karşılaştığım olayları ya da edindiğim tecrübeleri dikkate aldığımda, bu tür çalışmaların kalıcı olma ihtimalinin düşük olduğuna inanıyorum. Zira İslam geleneğinde değerler aileden çevreye çevreden aileye aktarılır ve bu döngü çocukların benliklerinde ve zihinlerinde kalıcı hale gelir. Çocuk okul çağına gelinceye kadar ailenin maiyetinde şefkat merhamet adalet ve paylaşımı öğrenir, burada edindiği pratik bilgiler eşliğinde yaşamını sürdürür. Burada esas olan çocuklara İslam’ı ve bu eksende şekillenen iyilik ve erdemleri öğretmektir. Fakat ne yazık ki yaşamlarının büyük bir kısmını okullarda geçiren çocuklarımıza burada hayatlarına değer katacak iyilik ve erdemler öğretilmez. Okullarda geçerli olan müfredat sadece çocukların mesleki eğitimlerine katkı sağlar. Eğer çocuklarımız ahlaki değerleri okullarda öğrenme fırsatı bulsalardı, yaşamlarının en az on yılını eğitim ortamlarında geçiren çocuklar toplumun huzur ve sükûnetini sağlayacak donamına sahip olabilirlerdi. Oysa bugün eğitimli, diploma sahibi genç kuşak iyilik ve erdemden uzak ben odaklı hücrelerde yaşıyorlar. O yüzden iyilik adına yapılan her işi desteklemekle beraber bu çalışmaların temelinin ailede ve okulda atılması gerektiğine inanıyorum. Bilmiyorum sizler ne dersiniz…