İnsanlar ikiye ayrılır. Sadece bulundukları alanı görebilenler. Hem bulundukları alanı hem de hedefteki noktayı görebilenler. Birinci kısımda yer alan kişiler kabuğu öz zanneder ve bununla avunurlar. Az ötede koca bir orman vardır fakat onlar önlerindeki ağaca odaklanır ve bu ağacı keşfetmekle sorumluluktan kurtulabileceklerine inanırlar.

Yaprağa düşmüş bir yağmur tanesi ile meşgul olur, okyanusu göremezler

Ayaklarının altındaki çakıl taşlarına odaklanır, uçurumu göremezler.

Karıncaya odaklanır fili göremezler

İncirin çekirdeğine takılır, içindeki özü göremezler.

Cevizin yeşil kabuğundan öteye gidemez, kabuğu asıl zannederler

Ahiret hayatını unutur, geçici olan dünyaya heves ederler

Kendilerine bir bardak su ikram eden kişiye kırk gün hürmet eder fakat sayısız nimetler bahşeden Yüce Yaratıcı’ya karşı nankör davranırlar.

İkinci kısımda yer alan kişiler ise daima ileriye bakar, ağaca değil ormana odaklanırlar. Attıkları her adımda ebediyete biraz daha yaklaştıklarını fark eder ve noktaya değil sonuca odaklanırlar. Asıl hedefin ormana ulaşmak olduğunu bilir, enerjilerini doğru yönde kullanırlar. Olayların sadece görünen yönüne değil görünmeyen tarafına da bakar ve ölçülü hareket ederler. Ağaca takılıp ormanı es geçmezler, noktaya yoğunlaşıp virgülü atlamazlar. Onlara göre hayat çeşitli kollardan akan bir nehir gibidir. Akan nehirler okyanusta birleşerek yola devam eder. Nehre takılıp, okyanusu gözden kaçırmamak gerekir. Nihayetinde hayatın da ölümün de sahibi Allah’tır. Ve hiçbir şey ondan bağımsız değildir. Bizler ise bu dünyanın emanetçileriyiz, hedefimiz bu dünyanın mülküne sahibi olmak değil, ebedi mutluluğa ulaşabilmektir. Bunu unutmayalım.