Endonezya’da yaşayan 145 yaşındaki Mbah Gotho tek isteğinin ölmek olduğunu söylemiş. Gotho’nun bu ifadelerini okuduğumda, zihnimde iki fotoğraf canlandı. Birincisi bilim adamlarının daha uzun yaşayabilmek için ürettikleri formüller ve uzun yaşamın sırları ile ilgili paylaşımlar. İkinci ise insanların ölüm duygusundan kaçmak ve ölümü yok saymak için gösterdikleri çaba…
 
İnsanoğlu bilimsel çalışmaları ile büyük bir yol kat etmiş olsa da ve elde edilen bilgiler ile daha sağlıklı yaşamın ilkeleri verilse de ölüm hiçbir sınır tanımıyor. Sağlığını korumak için hiçbir kaideyi atlamayan bir kişi beklenmedik bir anda hayata veda edebiliyor. Çevremizde grip dahi olmazdı dediğimiz insanlar bir kaza sonucu ya da ani bir rahatsızlıkla aramızdan ayrılabiliyor. Tamam, bilim adamları sağlıklı yaşamanın ilkelerini keşfetsin ve bu bilgileri insanlara ulaştırsınlar fakat ölüm sadece hastaların kapısını çalmıyor ki, şairin de dediği gibi hepimiz ölümle nişanlıyız. Ondan kaçma şansına sahip değiliz. 
 
Allah’ın gösterdiği yoldan değil, nefislerinin iteklediği yönden gidenler ölüm duygusundan kaçmak için kendilerince formüller buluyorlar. Başını kuma sokan devekuşu misali “dünyaya bir kere geldik, canımızın istediği gibi yaşarız” deyip kendilerini eğlenceye veriyorlar. Oysa dünya hayatı insana verilmiş bir imkândır. Bu imkânı iyi değerlendiren fertler ebedi hayatta saadete ulaşacaklardır. 
İnsanın dünya ile kurduğu ünsiyet geçicidir o yüzden insanlar hayatın zorlukları ile karşılaştıklarında kendilerini ölüme daha yakın hissederler. Bu duygu onları teskin eder. Zira insanın gerçek yurdu ahirettir, o yüzden yeryüzünde gurbet içinde gurbet yaşamaktadır. Yaşlılık döneminde ise kişi yakınlarını, vücut direncini hareket kabiliyetini kaybetmiştir. O yüzden gurbeti daha yoğun yaşamakta ve ölüme özlem duymaktadır. Çünkü o bu dünyanın kendisi için bir gurbet olduğunun farkına varmıştır. 140 yılı geride bırakan Gotho’nun ölümü istemesi boşuna değildir.