Anne bebeğini hiç yakınmadan dokuz ay karnında taşır. Onun için büyük meşakkatlere katlanır fakat hiçbir zaman keşke demez. Sevilen bir varlığın zahmetini çekmek ağır gelmez insana..
 
Baba oğlun sevgisini yüreğinde taşır. Onun bütün taşkınlıklarına, karşı çıkışlarına ve verdiği zahmete sabırla karşılık verir. Baba seven kişidir çünkü. Ve seven kişi sevdiği için zorluklara katlanabilendir. 
 
Küçük bir kız çocuğu kardeşini minicik cüssesine alır ve hiç yüksünmeden çıkar yollara. Kendisine yükün ağır denildiğinde, gözlerini fal taşı gibi açar ve o meşhur cümleyi muhatabının suratına şamar gibi vuruverir: “O yük değil benim kardeşim” Eğer sırtındaki sıradan bir eşya olsaydı küçük kız bu ağırlığa katlanabilir miydi Sanmam. Ama o sevdiği bir varlığı, kardeşini taşımaktadır. O yüzden bu yük ona ağır gelmemektedir. 
Eğer kişi seviyorsa sırtındaki yükü bir pamuk hafifliği ile kaldırır ve aşılmaz zannedilen o yolları biranda kat eder.
 
Zorlandığı zamanlar olur gerçi, kimi zaman derman kalmaz ayaklarında sıcak, açlık ve halsizlik bütün yoğunluğu ile bastırır.
 
Hava kararmıştır belki de ama sevginin yeşerdiği yerde kayalar düz yollara dönüşür.
 
Kişi taşıdığı şeyin yük değil sevgi olduğunun farkına varır ve sabrı bir kat daha artar.
 
Şimdi bu ifadelerimden sonra günümüzde seven ve sevdiği için katlanan kaç kişi kaldı diye soracaksınız.
 
Aslında haklısınız; sevgiden mahrum çorak hayat hikâyeleriyle, sevgisizliğin bulaştığı olaylarla karşılaşıyoruz hemen her gün. 
 
Oyuncağını kardeşiyle paylaşamayan çocukların didişmelerine şahit oluyoruz.
 
Komşusuna tahammül edemeyen insanların şikayetlerine tanıklık ediyoruz.
 
İşçisinin emeğini sömüren, arkadaşının kuyusunu kazan insanlarla karşılaşıyoruz.
 
Pireyi deve yapıp gönül kıran, menfaati için yakınlarını bozuk para gibi harcayan dalkavukları görüyoruz.
 
Sokaklarımızdan nefret selleri akıyor. Kimse kimsenin yükünü taşımak istemiyor. Sevgiden mahrum olan kişi başkaları için yapılan fedakârlığı ahmaklık olarak görüyor. Anlayacağınız bütün mesele sevgide düğümleniyor.