Van’da beş yıl önce büyük bir deprem oldu...Binlerce bina yıkıldı, bine yakın vatandaşımız hayatını kaybetti. Devlet, gönüllü kuruluşlar halkın imdadına yetiştiler. Tabiî şehrin bir de belediyesi vardı, onlar da boş durmadılar; kamyonlarına ekmek yükleyip deprem mahallerine ulaştılar. Nasıl dağıtacaklar ekmeği kazazedelere?

Ahaliye “Kürtçe isteyenlere ekmek verilecek dediler!” Kürt olmayan aç kalabilir, açlıktan ölebilir. Dert değil!

Bu fizikî depremi fersah fersah geride bırakan yıkıcı bir insanlık depremi idi.

Geçen hafta Van belediye başkanını tutuklanma haberi bana bu olayı hatırlattı. Teröre bulaşmış belediye reislerinin yerine kayyum atanması, dokunulmazlığı kaldırılmış milletvekillerinin, parti eş başkanlarının tutuklanması, normal şartlarda ciddi tepkilere yol açar, yer yerinden oynar. Parti ile alâkalı olmayan kesimlerden de şiddetli itirazlar yükselir.

Neden epey zamandır böyle bir tepki havası yayılmıyor?

Piri fanî (75) Ahmet Türk’ün tutuklanması bile bir tesir uyandırmıyor.

İşin kanun tarafı var, hukuk tarafı var, adalet tarafı var.

Bunlarla ilgili bir şey söylemeyeceğim. Zaten süreç bu zatların işledikleri suçların ortaya çıkarılarak mahkûm edilmesi ile neticelenecek. Suçu olmayanlar da, beraat edecek.

Bunlar tamam da, ihmal ettiğimiz bir şey var: Vicdan! Olaylar göterdi ki, aslolan vicdandır!

Bu terör iltisaklı reisler, vekiller... vicdan konusunu hep ıskaladılar. “Ben Kürtsem, ne halt edersem edeyim bilcümle Kürtler arkamda durur” diye düşündüler. Vicdansızlıklarının halk tarafından görmezden gelineceğini sandılar.

Fetvayı vicdanımızdan almak, hükmü vicdanımıza verdirmek...

Milletin vicdanı, bu devletin Meclis’inde yer bulmuş, şehirlerinde, büyük şehirlerinde belediye reisi olmuş zevatın suça bulaşmamış olabileceğini kabul etmiyor.

Bunlar asla mağdur değil, kat’a mazlum değil!

Bunlar her kademede zulme ortak olduklarını birçok vesile ile ortaya koydular. Millet de olanı biteni biliyor. Hukuken bir şey söyleyemeyiz ama, vicdanen mahkûm edildiler!