Avrupa Birliği ülkeleri ile yaşanan kriz aslında bize çok şey öğretti. Mesela gözde büyütülen ne varsa hepsinin hikâye olduğunu öğretti.

 

Evet, hepsi hikâye imiş!

 

Demokrasi dedikleri bir hikâye! Özgürlük bir hikâye! İnsan hakları dedikleri bir başka hikâye! Avrupa standartları ise bambaşka bir hikâye!

 

Avrupa Birliği ülkeleri ile yaşanan kriz “gözde büyütülen” her şeyin hikâye olduğunu ortaya koyuverdi.

 

Bir anda nasıl da birleşiverdiler.

 

Nasıl da birbirlerine arka çıkıverdiler.

 

Nasıl da onların “eylemlerini” görmezden gelirken bizim “söylemlerimiz” üzerine ahkâm kestiler.

 

Kimilerinin imrendiği, onlar gibi olabilmek için can attığı Avrupa Birliği ülkelerinin “ne mal olduğu” bir kez daha ortaya çıkıverdi.

 

Biz dilimizin döndüğü kadarıyla Avrupa Birliği’nin nasıl bir şey olduğunu anlatmaya çalıştık ama bazıları anlamamakta direndi.

 

Çünkü Batı âlemini gözlerinde çok büyütmüşlerdi.

 

O ülkeler gibi olunca insanımızın “refaha kavuşacağını” dahası “insanca yaşama” şartlarına ulaşacaklarını sanıyorlardı. Hollanda “köpekleri” ile karşımıza çıkınca “Avrupa standardının” ne olduğunu görmüş oldular.

 

Adamların saklısı gizlisi de yok!

 

“Elini beline atan olursa vurun” emrini verdiklerini bile açıkça ilan ediyorlar.

 

İnsan hakları dedikleri zaman bilin ki “tüm insanları” bir tutmuyorlar.

 

Kendilerini “birinci sınıf” insan olarak görüyorlar geri kalanlar ise “ikinci ve üçüncü sınıf” insanları oluşturuyor.

 

Birinci sınıf insanlara tanıdıkları hakları geride kalanlara asla tanımıyorlar. Birinci sınıf insanlar “faşistlik ve Nazilik” dâhil her şeyi yapabiliyor.

 

Ama ikinci-üçüncü sınıf olarak gördükleri insanlara bunu “dillendirme” hakkını bile tanımıyorlar.

 

Yani?

 

Yani lafı “birinci sınıf insanlar faşist ve Nazi olabilir ama sen bunu dillendiremezsin” demeye getiriyorlar!

 

Bize açık seçik denilen şu: Ya bizim dinimizden olursunuz ya da sizi adam yerine koymayız!

 

Aslında Kur’an bunu bize çok önceden haber vermişti ama aramızda bunu idrak edemeyenler vardı. Umulur ki şimdi kendilerine reva görülen muamele ile acı gerçeği kavramışlardır.