Büyük şehirlerde yazılı ve sözlü bir kuralı olmayan ve insana da hitap etmeyen hayata ayak uydurabilmek için; örf, adet, gelenek ve göreneklerini unutanları hariç tutarsak, yurdumuzun neresinde olursa olsun bizim insanımız misafirperverdir.
Çünkü misafir kişi; gittiği yerde, mola verdiği yolda, uzun ya da kısa kalıcı olduğu mekanlarda; Allah’ın o yöredeki yerleşik halka emanet ettiği bir can olarak bilinir, inanılır ve ev sahipleri bu inanca göre hareket ederek, misafire ikram ve izzette bulunur.
Adıyaman’a yolum düştüğünde fırsat bulursam mutlaka Pilot dayıya misafir olurum. Pilot dayının köyünde kendimi evimde gibi hissederim. Pilot dayı, az konuşan, çok düşünen, misafire ise sınırsız hizmet eden, elinde avucunda ne varsa yedirip içiren birisidir.
Kahta’nın Gölgeli Köyü Keftira Mezrası’nda yaşayan Pilot dayının taşlı tarlaları, yeğeni Said Özadalı tarafından Cennet bahçelerinden bir bahçeye dönüştürülmüş. Suyu ve yeşilliği olmayan köy, yeşilliğe ve suya kavuşmuş, çok yakında da bir kütüphanesi olacak.
Said Özadalı ile köye vardığımızda gözlerim hemen Pilot dayıyı ve çocuklarını arar. Çocukları da en az Pilot dayı kadar hürmetkar ve candan davranırlar. Şehirlerdeki insan ilişkilerinin sonunda bir menfaat beklenir. Buralarda ise menfaatin zerresi düşünülmez ve sınırsız ikramlar ve hizmetlerde bulunulur.
Böyle yerlere gelince insan kendisini uzaydan gelmiş gibi hisseder. Selamın bile karşılıksız verilmediği şehir kargaşasından; duaların, selamların, saygı ve sevginin havada uçuştuğu yerlere gelince, şaşırmamak mümkün değil. İyi ki de değerlerimizi yaşatanlar var.
Keftira Mezrası Said Özadalı’nın büyük bahçesi sayesinde epey ilgi görmüş ve tanınmış. Civar illerdeki üniversitelerden, valilerden, kaymakamlardan, tarım ve ziraatla ilgili kurum ve kuruluşlardan epey giden gelen olmuş ve şaşkınlıklarını ifade ederek dönmüşler.
“İnsan isteyince ekmeğini taştan çıkarır” derler ya, Said Özadalı, doğduğu topraklara ve bu topraklarda az bir gelirle yaşayan insanlara bir gelir kapısı olması bakımından, ayağınızın neredeyse toprağa değmediği yüzlerce metrekarelik taşlı tarlaları; üzüm bağları, elma, nar, zeytin ve incir ağaçlarıyla yemyeşil vahaya çevirmiş.
Mezraya 1km uzaklıktaki Fırat’ın suyunu büyük paralar harcayarak çiftliğe getirmiş, getirdiği suyu sadece kendisi için değil, köye vererek köyü kuraklıktan kurtarıp suya kavuşturmuş. Ve Said Özadalı bu hizmetleri yaparken, devleti yanında hiç görmemiş.
Bütün emeğini ortaya koyduğu projeye devletin dışında herkes sahip çıkmış ve desteklemiş ama bir tek devlet desteklemekte nazlanmış. Devlet gördüğü projeye yardım etmek yerine, görmediklerine siyasilerin veya yörede ağırlığı olan kişilerin buyruğu ile destek verirken, Said Özadalı’nın çalışmaktan ve yorulmaktan başka gücü olmadığı için, sadece teşekkür almış ve başkaca da yardım alamamış.
Said Özadalı, bu kadar büyük yatırımda haklı olarak devletin ilgili kurumlarını yanında görmek istemiş. Yalnız köstek olarak değil, destek olarak görmeyi arzu etmiş hep. Buna rağmen, halen bölgenin kalkınmasında ve çalışmasında devletin küçük bir ilgisinin çok büyük gelişmelere neden olacağına inanıyor.
Pilot dayı yeğeninin köylerine yaptığı yatırımdan çok mutlu. Diğer tarlalarına gidip gelirken, sessiz sedasız çiftliğe göz kulak olup, eksiği gediği varsa gidermeye çalışıyor. İlerleyen yaşına rağmen hiç yerinde durmuyor ve çalışıp çabalıyor. Oturunca hasta olurmuş.
Akşamüzeri köye bizim vardığımızda da yine bostan tarlasından dönüyordu. Elinde bir karpuz, yarım kavunla çıka geldi. “Kimse kimsenin nasibini yemez, ben bunları ev için getiriyordum ama size nasipmiş” diye önümüze koydu ve hoş beş ettikten sonra akşama onlarda olacağımızı bilerek evine gitti.
Yurdumuzun her yanında olduğu gibi yemek kültürü konusunda Adıyaman havalisi de çok zengin bir çeşide sahiptir. Pilot dayının evinde yediğimiz en güzel yemeklerden birisi; “sarmısaklı bulgur pilavıdır. Yufka ile yenilen bu pilavı, beş yıldızlı lokantaların hiçbir yemeğine değişmem. Üzerine hiç güneş doğmayan Pilot dayıya sağlıklı ömürler dilerim.