“Boş zaman” söylemi kapitalizmin insanları tüketim ağına çekebilmek için ürettiği bir söylemdir. Bu söylemin gölgesinde yaşayan fertler boş zaman olarak tanımladıkları süreci bir tüketim yarışına çeviriyorlar. Bu kimseler boş zamanı değerlendiriyorum bahanesi ile hareket edip kendince eğleniyor, para harcıyor, alış veriş yapıyor ve nefsinin bütün taleplerini yerine getirebilmek için daldan dala konuyor. Oysa zaman insana verilmiş en büyük imkândır ve Allah bu sürecin kazanca çevrilmesini istemektedir.

 

Modern insanın boş zaman dediği şey zamanın değerlendirilmesi değil aksine katledilmesidir. Ebedi hayatta mutlu ve huzurlu bir yaşam sürmek için harcanması gereken zaman, beyhude işler peşinde tüketiliyor. İnsanlar ekmeğin israfı konusunda titizlik gösterip birbirlerine tavsiyelerde bulunurken zamanın israfı konusunda hiçbir hassasiyet göstermiyorlar. Oysa israf edilen zamanın bir saniyesini dahi geri getirme imkânımız yoktur.

 

Simmel, kurum ve kuruluşlarla haşır neşir olan modern insanın sürekli zaman hesabı yaptığını dile getirir ve modern insanı parayı ve zamanı hesaplayan kişi olarak tarif eder. Günümüz insani çetrefilli bir maratonun içinde yer alıyor. Zamanı para kazanmak için bir amaç olarak görüyor ve yaşama sebebinin para kazanmak olduğuna inanıyor. Gündelik hayatında bir koşuşturmacanın içinde yer alan insan, boş zaman kavramını işten ve para kazanmaktan arta kalan ve kendisine eğlenme fırsatı veren bir süreç olarak görüyorlar. Fakat bu konuda özgür olamıyor, kendisi için hazırlanan tatil programına uyum sağlamak durumunda kalıyor. 

 

Resulullah ve onun takipçileri, zamanı dünya ve ahiret kazancının elde edildiği bir hasat vakti olarak görmüş ve zaman israfına karşı duyarlı olmuşlardır. Resulullah zaman konusunda oldukça titiz davranmış, bir işten yorulduğunda diğerine geçerek vakti verimli hale getirmiştir. Zira Müslümanın boşa harcayacak vakti yoktur. Yaşamla ölüm arasında verilen süre ahiret saadeti için kâfidir fakat bunun için doğru yaşamak, doğru düşünmek ve doğru inanmak gerekir.