Yıllardır burada yazıyoruz. Hem yazılarımızı kitaplaştırıyor, hem de kitaplarımızı burada yazıya döküyoruz. Ama itiraf edelim, “ne kadar okunuyoruz?” deyince pek sevinemiyoruz. Elimizde buna dair istatistikler yok. Fakat genel istatistikler var. Bu da bizi böyle bir zanna götürüyor. Ülkemizde okuma oranı sizce de malumdur, maalesef bu oran bizi hüsnü zanna götürecek kadar güçlü değil.

Bir gerçek daha var. Okunma hususunda sanırım yabancı olmak, yani ülke dışından olmak daha bir avantajlı. Nedense kendi yazarlarımıza karşı bir soğukluk var içimizde. Be nedendir sizce?

Ben de düşünüyorum. Acaba bunun altında yüzyılların getirdiği kendine güvensizlik, “bizden olmaz” aşağılık duygusu, yabancı hayranlığı mı var? Belki o kadar olmasa da biraz kıskançlık da var. Ne dersiniz?

Bence var! Bazı arkadaşlarımız var şehrimizde. Okuma amaçlı yazıları derleyip kitaplaştırmışlar mesela. Valilik veya belediye de basmış hizmet olarak. Bakıyorum, bu konuda birkaç kitap ve bin sayfadan fazla yazısı olan fakirden bir tane yazı yok. Hatta şehir dışından eş dost ahbap var, ama şehir içinden birçok yazar yok. Neden?

“Bilmiyorlar” diyemezsiniz. Arkadaşız çünkü. Bal gibi biliyorlar. Ama yok işte. Sebebi gayet açık. Ya yazılarımızı, bir sayfacığını olsun değerli bulmuyorlar, ya da nezaketen adını söylememiş olalım, işte o malum duyguya mahkum oluyorlar.  Üzülmemek elde mi?

Bunları niye yazdım, açıklayayım.