İKTİDAR partisinin bazı belediye başkanlarını “istifaya” zorlamasını eleştiren ana muhalefet partisi “yıllardır hepseçim kaybetmelerine” rağmen kimsenin “ istifa etmeyi” hatırlamaması nedeniyle tenkit ediliyor.

Doğrudur ana muhalefet yıllardır seçimleri hep kaybediyor ama parti yöneticilerinden kimse bu neticeden alınıp istifa etmeyi akıl etmiyor.
Ya da akıl etmesine rağmen işlerine gelmediği için istifaya yanaşmıyorlar.

Bu konudaki eleştiriler yerden göğe haklı.
Ana muhalefet partisinin seçim kaybeden yöneticileri bu başarısızlığın faturasını ödemeli ve kenara çekilmeyi bilmeli.
Seçim kaybedenlerin “koltuklarını terk etmemeleri” kabul edilebilir gibi değil.
Ama bunun tam aksi de geçerli değil mi? Yıllardır seçim kaybetmeyen, girdikleri her seçimden başarı ile çıkanların arasından bazılarının istifaya zorlaması çok mu normal bir davranış?
Biri seçim kaybediyor ama koltuğunu kaybetmemek için elinden geleni ardına koymuyor.
Diğeri sürekli seçim kazanıyor ama adeta “niye seçim kazanıp duruyorsun” diye görevden ayrılması isteniyor.
Bu politika “doğru politika” olabilir mi?
Şimdi size bir soru sorsak ve “Hangisi doğru?” desek vereceğiniz cevabı duyar gibiyiz.
“İkisi de yanlış” diyeceğinizden eminiz! Doğrudur ikisi de yanlış!
Ama taraflar “kendi yanlışlarını” düzeltmeye çalışacaklarına karşılarındakilerin yanlışlarını “sürekli gündemde tutarak” prim yapmaya çalışıyorlar.
Oysa biri seçim kaybedince “koltuktan kalkmayı” becerebilse diğeri de seçim kazananı “istifaya zorlamasa” daha güzel olmaz mı?
Hiç olmazsa o zaman dillerinden düşürmedikleri “demokrasi” kavramına daha uygun davranmış olurlar.
Sanırız şu anda karar alırken “akıllarına” pek müracaat etmiyorlar.
“Ortak akıl n’oldu?” başlıklı yazımızı okuyan AKP ’nin eski milletvekillerinden bir dostumuz aradı ve “ortada akıl kalmadı ki ortak akıl söz konusu olsun” diye içinde yaşadıkları durumu özetleyiverdi.
Evet, iktidar partisi “zor bir süreçten” geçiyor. Bakalım süreç sona erdiğinde “ortaya nasıl bir hasar” çıkacak?