Çocukluk çağında, ebeveynlerimiz tarafından şiddet ve eleştiriye maruz kalan ve sevgi ile desteklenmeyen çocukyanımız, benliğimizin küçük bir alanına yerleşiyor ve tutum ve davranışlarımızı etkiler hale geliyor. Bedenen büyüyüp erişkinlerin dünyasına katılsak da, iç dünyamızda ihmal edilen, yalnız bırakılan, sevilmediğine inanan, güçsüz kırılgan ve kendini izole eden bir çocuk erişkin dünyamızda yaşamaya hep devam ediyor. Zira içimizdeki çocuğun, yaşamının en kritik döneminde, sevgi ve onay gibi ihtiyaçları karşılanmamış, onun ihtiyacı olan şeye kendi imkânları ile ulaşmasına izin verilmemiştir.

Çevrenizde insanlarla ilişkilerinde bu “hırçın ve öfkeli çocuk yanı” ile iletişim kuran onlarca insan vardır. Bu kişiler görüntü olarak erişkin bir fert olsalar da zaman zaman içlerindeki çocuğa engel olamıyor ve yaşlarından beklenmeyecek davranışlar sergileyebiliyorlar. Erişkinler dünyasında yaşayan bu fertler tatsız bir olay yaşandığında, içlerindeki anlaşılamamış, sevgi ile desteklenmemiş ve rencide edilmiş olan o çocuğun tepkileri ile karşılık veriyor ve yakınları ile sağlıklı bağ kuramıyorlar. İçlerindeki o kırgın çocuğun taleplerini su yüzüne çıkaran bu kişiler, incir çekirdeğini doldurmayacak meseleler için fırtınalar koparıyor, kızıyor, bağırıyor ve bu tavırlarını sürdürmekten geri kalmıyorlar.

Uzmanlar ebeveynlerimiz tarafından yeterli sevgi ve ilgi ile desteklenmemişsek, bu sorunun ileride bütün yaşamımızı etkileyebileceğini söylüyorlar. Peki, eğer ebeveynimiz sevgilerini aktaramamış bu konuda bizi desteklememiş iseler hayat boyu sevgi dilenciliği yapmaya devam mı edeceğiz? Kıstırıldığımız bu kapandan kurtulma imkânımız hiç mi yok? Hayır… Eğer istersek mutlak sevginin kaynağına ulaşabilir ve zerreden küreye doğru akan o sevgi ırmağından kana kana içebiliriz. Eğer istersek sevginin kaynağı ile yani Yaratıcımızla rabıta kurabilir ve sadece insanlarla değil nesnelerle kurduğumuz ilişkilerimizde dahi sevgiyi merkeze alabiliriz. Yeter ki isteyelim.