İslam toplumlarında kadının çalışma hayatı ya da sosyal alandaki konumu öteden beri tartışılan konu olmuştur. İslam büyükleri sağlıklı nesillerin yetişebilmesi için annelerin çocukların eğitim ve terbiyesini titizlikle yerine getirmeleri gerektiğini savunmuşlardır. İslam karşıtı ideolojilerin tasavvurlarındaki doğulu kadın prototipi ise, pasif, silik ve hayata katılma noktasında cılız kalan bir kadın olmuştur. Oysa kadim tarihimize baktığımızda İslam’ın, kadınının çocuğunun eğitimini merkeze aldığını, hayata katılma noktasında ise aktif ve dinamik olduğunu görmekteyiz. Zira İslam, kadının evindeki konumuna vurgu yaparken çocukların eğitimi ve ailenin huzurunu dikkate alır. Bu çok temel bir şeydir. Fakat kadın bir yandan bu görevini yerine getirirken diğer yandan soyso-ekonomik anlamda topluma katılmaktadır.

Osmanlı döneminde hanımlar evlerinde yaptıkları işleri piyasaya sürerek bir nevi puttingout sistemini sağlamış ve üretime dâhil olmuşlardır. Bu dönem tüccarlar tarafında desteklenen hanımlar evlerine kurulan tezgâhları kullanarak dokumacılık, örgü ve ip eğirme işleri yapmışlardır. O dönem Bursa , Kayseri Ankara , Uşak,Konya , Niğde ve Diyarbakır gibi şehirler dokumacılıkla ünlenen şehirlerdir. Bu şehirlerde hanımlar puttingout sistemi ile endüstri sektörüne büyük katkı sağlamışlardır.

Hanımlar, çocukların bakımından arta kalan vakitlerinde ürettikleri ürünleri piyasaya sürerek ekonomiye büyük katkı sağlamışlardır. Bu dönem evler bir nevi üretim alanı olarak görülmüş ve kadınlar çalışma hayatına buradan katılmışlardır.

Osmanlı döneminde yaygın olan pottingout sistemi ile kadın hem çocuklarının eğitimi ile ilgilenmiş hem de aileye ekonomik anlamda katkı sağlamıştır. Günümüzde bu sistemin yaygınlaştırılması ve kabul görmesi bazı sorunlarımızın çözümü için de bir imkân olacaktır. Trafik , bakıcıya terk edilen çocukların anne yoksunluğu, kadının dış dünyada maruz kaldığı meşakkatler ve aile içi iletişim sorunları bu vesile ile çözüme ulaşmış olacaktır.