Toplumumuzda okumuş mürekkep yalamış insan deyince akan sular durur. Bu kişinin hiçbir canlıya zarar vermeyeceğine, aksine yaşadığı toplum için faydalı işler yapabileceğine kanaat getirilir ve ilişkiler bu doğrultuda sürdürülür. Fakat Anadolu’nun masum insanı artık okumuş insandan zarar gelmez söylemine pek itimat etmiyor. Peki neden?

Okumuş büyük mevkie gelmiş kişilerin sahip oldukları unvanla hiç bağdaşmayacak işlere meyletmeleri insanların okumuş kişilere olan güvenini sarsmıştır.

Eti senin kemiği benim deyip çocuklarını teslim ettikleri bir eğitimcinin, öğrencisini taciz etmesi insanlarımızın okumuş kişilere olan güvenini sarsmıştır.

Kendileri kuru ekmek yiyip çocuklarını okutan, onların yüksek makam ve mevkie gelmeleri için çaba gösteren insanlarımız, bin bir ümitle büyüttükleri çocuklarının suç örgütü cemaatlere meylettiklerini gördüklerinde okumuş insanlara olan güvenlerini kaybetmişlerdir.

Hastalarının organlarını satan ya da onlardan rüşvet alan bir doktor insanlarımızın tasavvurlarındaki okumuş insanlara olan güvenini sarsmıştır.

İstatistiklerde eşlerini döven kocaların büyük çoğunluğunun üniversite mezunu olmaları Anadolu insanının okumuş mürekkep yalamış insanlara karşı düşüncelerini olumsuz yönde etkilemiştir.

Yüksekokullarda okumuş, kariyer sahibi kişilerin büyük çoğunluğunun İslami kaidelerden uzak yaşamaları, hatta kökleri ile bağlarını tamamen koparmaları insanlarımızın eğitimli insan algısını olumsuz yönde etkilemiştir. Okumuş mürekkep yalamış kişilerin halkı aşağılamaları ve kendilerini onlardan farklı bir konumda değerlendirmeleri, kibre kapılmaları insanlarımızın zihinlerindeki okumuş insan imajını zedelemiştir.

Eğitim kurumlarımızın hedefi erdemli çocuklar yetiştirmek değil, makam ve mevki sahibi nesiller yetiştirebilmektir. Bu nedenle okul çocuklarımıza istediğimiz mevkii sunuyor fakat erdemli çocuklar yetiştirme noktasındaki beklentilerimizi karşılayamıyor…